Por Vicky
Στο σχολειο ειναι υποχρεωτικη εργασια, μια συνηθεια που την μαθαινεις απο το σπιτι και αργοτερα την βρισκεις καθε χρονο σε ολα τα περιοδικα μοδας σε νεες παραλλαγες. Οι περισσοτεροι Ελληνες γιορταζουν τον ερχομο της ανοιξης φορωντας το μαρτακι τους στον καρπο του χεριου τους.
Προκειται για μια παραδοση που εχει τις ριζες της στην αρχαια Ελλαδα και συγκεκριμενα στα ελευσινια μυστηρια, που βασιζονταν στον μυθο της Δημητρας, θεοτητα της ζωης, της καλλιεργειας και της γονιμοτητας. Η κορη της Περσεφονη απηχθη απο τον Αδη, θεο του Κατω Κοσμου, επειδη την ερωτευτηκε και ηξερε πως εκεινη ποτε δεν θα επελεγε μια ζωη στο σκοταδι. Οταν εχασε την κορη της, απεγνωσμενη η θεα Δημητρα αρχισε να την ψαχνει παντου αμελωντας τα καθημερινα της καθηκοντα. Τοτε, η Γη παγωσε και ο κοσμος αρχισε να πειναει. Ηταν ο πρωτος χειμωνας. Η γονιμοτητα επεστρεψε στην Γη οταν η Δημητρα επεστρεψε στις υποχρεωσεις της, φερνοντας την πρωτη ανοιξη.
Μια απο τις τελετες κατα την διαρκεια των ελευσινιων μυστηριων ηταν η χρηση μιας κλωστης στο δεξι χερι μιας αλλης στο αριστερο ποδι. Με αυτον τον τροπο οι αρχαιοι γιορταζαν την αρχη και το τελος της ζωης. Επειτα, προσευχονταν ωστε η μεταβαση απο το ενα σταδιο στο αλλο να ειναι οσο το δυνατον λιγοτερο επωδυνη, χωρις την απαισια αισθηση της απωλειας. /span>
Σημερα, η παραδοση γιορταζεται απο τη 1 μεχρι τις 30 του μηνα Μαρτιου φορωντας ενα βραχιολι φτιαγμενο απο μερικες ασπρες και κοκκινες κλωστες σε μορφη πλεξουδας. Η οψη του βραχιολιου δεν ειναι το μοναδικο που εχει αλλαξει με το περασμα του χρονου, η ολη τελετουργια ειναι διαφορετικη. Την τελευταια μερα του Φεβρουαριου το ετοιμαζουν ωστε να το φορεσουν πριν βγουν εξω απο το σπιτι την πρωτη μερα του Μαρτιου. Ειναι σημαντικο να το φορεσεις εκεινη τη στιγμη γιατι το νοημα της ολης διαδικασιας ειναι να μην σε καψουν οι ηλιαχτιδες της ανοιξης. Το βραχιολι θα σε προστατευει ολο τον μηνα και αν καταφερεις να το διατηρησεις αθικτο μεχρι και την τελευταια μερα του μηνα, θα εχεις απαλλαχθει απο τους ‘’κινδυνους’’ του ηλιου ολο το καλοκαιρι. Οταν φτασει η τελευταια μερα πολλοι αφηνουν το μαρτακι πανω σε μια τριανταφυλλια ωστε να το παρουν τα χελιδονια και με αυτο να φτιαξουν την φωλια τους.
Πλεον ειναι μια συνηθεια που απευθυνεται κυριως στα παιδια, αλλα δεν ειναι λιγοι οι μεγαλοι που συνεχιζουν να την τιμουν. Μερικοι απο αυτους λενε οτι το κανουν για να διατηρησουν το ‘’παιδι’’ που εχουν μεσα τους αν και αλλοι υποστηριζουν οτι το κανουν απλα επειδη ειναι αρκετα προληπτικοι.
Η αληθεια ειναι οτι δεν εχω γνωρισει καμια αλλη χωρα με τοσες προληπτικες συλληψεις οσο η Ελλαδα. Βρισκουμε ενα τριφυλλι και περιμενουμε οτι θα μας δωσει καλη τυχη, χτυπαμε ξυλο, τρομοκρατουμαστε στην ιδεα ενος σπασμενου καθρεφτη ή μιας σκαλας που δεν μπορουμε να αποφυγουμε, μιας ανοιχτης ομπρελας σε εναν κλειστο χωρο ή στην οψη μιας κουκουβαγιας το βραδυ. Η λιστα με τις θετικες ή αρνητικες ενεργειες ειναι ατελειωτη. Δεν εχει σημασια το αν εχουν καποια βαση, τις εφαρμοζουμε ολες ακομα κι οταν προερχονται απο αλλες κουλτουρες.
Ισως σκεφτεστε οτι ο καθενας εχει δικαιωμα να υποστηριζει τα δικα του πιστευω, αλλα αφηστε πρωτα να σας προειδοποιησω οτι μερικες απο αυτες τις συνηθειες μπορει να μην ειναι τοσο ομορφες οσο το μαρτακι ή να μην κρυβουν καποιον ενδιαφερον μυθο. Για παραδειγμα, κανενας δεν με κοιταξε περιεργα μια φορα που προσπαθησα να αποφυγω να περασω κατω απο μια σκαλα, αλλα με εχουν κοιταξει με εκπληξη οσες φορες εχω αντιδρασει λεγοντας ‘’φτου φτου’’, χωρις να φτυσω κανεναν -εννοειται. Το χειροτερο σε αυτες τις περιπτωσεις ειναι οταν μου ζητανε να εξηγησω αυτο που μολις εκανα και ξερω να τους πω οτι προκειται για μια συνηθεια στη χωρα μου, αλλα δεν μπορω να τους εξηγησω για ποιον λογο εφτυσα ή γιατι το εκανα τρεις φορες.
Αυτο που προσπαθω να πω ειναι οτι οι προληπτικοτητα ειναι περιεργη απο οποια πλευρα και να το δεις. Φαινομαστε πραγματικα ανησυχοι ή τρομαγμενοι καθε φορα που δεν μπορουμε να παρουμε τα μετρα μας απεναντι σε εναν σπασμενο καθρεφτη, αλλα δεν μπορουμε να εξηγησουμε απο που προερχεται αυτο το προαισθημα και τι σημαινει για εμας. Νιωθουμε ακομα χειροτερα οταν δεν μπορουμε να το εξηγησουμε σε εναν Ισπανο ή οπιας εθνικοτητας ανθρωπο, γιατι δεν μοιραζεται αυτες τις ανησυχιες στον ιδιο βαθμο με εμας.
Εχω καταληξει να πιστευω οτι προκειται για κατι ψυχολογικο, κατι που μοιαζει με τα τικ. Πιστευω οτι εχουμε την αναγκη να κανουμε ακατανοητα πραγματα καμια φορα. Μασ κανει να αισθανομαστε καλυτερα. Ξερω οτι οταν ενας Ισπανος ουτε καν θα παρατηρησει οτι ψαχνω απεγνωσμενα με το βλεμμα μου να βρω κατι κοκκινο να αγγιξω καθε φορα που λεμε κατι ταυτοχρονα. Πλεον δεν ειναι αναγκη να του πω ΄΄πιασε κοκκινο’’ ουτε να του εξηγησω γιατι κανω αυτο που κανω και γιατι λεω αυτο που λεω. Το ξερω εγω και αυτο μου αρκει. Οπως συνεχιζω να φτιαχνω το μαρτακι μου καθε Μαρτιο αν και ολοι πιστευουν οτι απλα αγορασα ενα καινουριο βραχιολι.
