Archivo de diciembre, 2018

Μην κοπείς στις εξετάσεις του πράσινου (η ανακύκλωση στην Ελλάδα και στην Ισπανία)

Por Vicky

Οικογένεια, φίλοι και γνωστοί συμφωνούν μαζί μου. Κάθε φορά που κάνεις ένα ταξίδι στο εξωτερικό, αρχίζεις να συμπεριφέρεσαι εντελώς διαφορετικά από ότι στη χώρα σου. Πρόκειται για σύμπτωση ή απλά ακολουθούμε τους κανόνες επειδή φοβόμαστε ότι δεν θα έχουμε καμία υπεράσπιση στην περίπτωση που κάτι πάει στραβά σε ένα άγνωστο μέρος; Από την άλλη μπορεί απλά να είναι μια ασυναίσθητη ενέργεια.

Θυμάμαι ότι η πρώτη συνήθεια που ‘’αντέγραψα’’ όταν έφτασα στην Μαδρίτη ήταν η ανακύκλωση. Και αυτό όχι επειδή δεν ανακυκλώνουμε στην Ελλάδα, αλλά επειδή η όλη φιλοσοφία της ευθύνης που έχουμε απέναντι στο περιβάλλον την καταλαβαίνουμε και την ζούμε διαφορετικά.

Πριν μερικούς μήνες δημοσιεύτηκε μια έρευνα που υποστηρίζει ότι η Ισπανία πιθανότατα δεν θα μπορέσει να πετύχει τους οικολογικούς στόχους που της είχε θέσει η Ευρωπαϊκή ένωση για το 2020, σύμφωνα με τους οποίους θα πρέπει να έχει ανακυκλώσει το 50% των απορριμάτων της.  

Αυτή η είδηση με εξέπλιξε τόσο που αποφάσισε να ερευνήσω περισσότερο. Ανακάλυψα ότι το αντίστοιχο ποσοστό που συγκεντρώνει ετησίως η Ελλάδα είναι 17%, ενώ η Ισπανία ξεπερνά το 30%. Σε αυτό το σημείο συνειδητοποίησα γιατί μου είχε φανεί τόσο παράξενο στην αρχή όταν έβλεπα τους γείτονές μου να τηρούν το πρόγραμμα του βγαλσίματος των σκουπιδιών με θρησκευτική ευλάβεια.

Φυσικά, η φοιτητική ζωή με βοήθησε να μειώσω τα έξοδά μου και να διαλέγω προσεκτικά τα προϊόντα που χρειάζομαι να καταναλώσω, ώστε να μην κάνω σημαντικές σπατάλες, ούτε στο πορτοφόλι αλλά ούτε στο κοντινό και άμεσο περιβάλλον μου. Ξεκίνησα από το να μην χαλάω πολλή ενέργεια, για παράδειγμα. Έπειτα, η καλά δικτυωμένη πόλη της Μαδρίτης σε ωθεί στο να χρησιμοποιείς πάντα τα μέσα μεταφοράς ή ακόμα και να περπατάς περισσότερο. Και κάπως έτσι, σιγά σιγά, άρχισα να προσέχω το θέμα της ανακύκλωσης μέχρι να το κάνω με τόση φυσικότητα που οποιοσδήποτε θα έλεγε ότι το έκανα από μικρό παιδί.

Αναγνωρίζω, ωστόσο, ότι βοηθάει πάρα πολύ να πάρεις μια τέτοια απόφαση όταν έχεις στην διάθεσή σου τα εργαλεία που διευκολύνουν αυτές τις διεργασίες. Στην Ισπανία όλες οι πολυκατοικίες, μονοκατοικίες και γραφεία έχουν τον δικό τους κάδο σκουπιδιών. Ανάλογα με το νούμερο των ατόμων που μένουν σε κάθε κτήριο μπορεί να υπάρχουν περισσότεροι από ένας κάδος, ώστε ποτέ να μην γεμίζει τόσο που να σε αναγκάζει να πετάξεις τα σκουπίδια στο δρόμο. Σαν βασικό εξοπλισμό έχουν δύο κάδους, έναν κανονικό και έναν για ανακύκλωση πλαστικών. Επίσης σε κάθε γειτονιά, ανά δύο ή τρεις δρόμους βρίσκεις κάδους μόνιμους όπου μπορείς να ανακυκλώσεις τα χάρτινα και γυάλινα απορρίμματα. Το κάθε δημαρχείο φροντίζει για την συντήρηση αυτών των κάδων και τους αδειάζει κάθε μέρα κατά τα ξημερώματα ώστε να μην υπάρχουν σκουπίδια το πρωί και να μην ενοχλεί την κίνηση των πεζών κατά τη διάρκεια της ημέρας. Αυτή η συντήρηση είναι που λείπει από την Ελλάδα και είναι ο λόγος για τον οποίο αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στην ‘’μαύρη λίστα’’ των κρατών μέλων της Ε.Ε.

Η εμπειρία μου δείχνει ότι είναι θέμα συνείδησης. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η σχέση μας με το περιβάλλον είναι στενή και ότι λίγη προσπάθεια παραπάνω μπορεί να αλλάξει πολύ την καθημερινότητά μας. Η αλλαγή είναι εύκολη αλλά για να έρθει χρειάζεται πολλή θέληση. Η συμβουλή μου είναι να μην περιμένεις άλλο. Άρχισε να αναλογίζεσαι πόσα πραγματικά χρειάζεσαι και πώς μπορείς να τα αξιοποιήσεις!

(JORGE PARÍS)

Food culture, your mum and your gran

Por Tom

In the UK, the idea of going out to eat something that your mum could have made you is almost repellent. The mentality is that if your mother can make it, why would you go out and pay for someone to make it for you? It doesn’t make sense. On top of that, if a restaurant doesn’t make it better than a random family member, best to avoid that restaurant.

It gets worse, having lived through the post-war period in the UK, your grandparents have an unhealthy fornication with food in tins. They love it. It’s always fresh, it never goes out of date (although if you raid your grandma’s pantry you will find suspicious tins that went out of date in 1982), and it is cheap.

So, the idea that your gran makes the world’s best custard, for example, if it turns out to be true, means that Ambrosia makes the best custard, and your gran opens a mean pot of custard. Your gran’s cooking, unless she’s something special, isn’t something you are going to go searching for, and certainly wouldn’t pay for.

We would be pretty livid to get a plate of gran’s best tinned stew plonked down in front of us in a restaurant (although being English we wouldn’t say anything, just try to kill the waiters with our gaze).

But…Why is this the case? Good question.

The terrible truth is that we have lost that corner of culture which is the value we place on food. the act of consuming a well-made plate of something made with high-quality ingredients with people you like…has sort of faded out.

Now the most important thing is convenience, that what you’re eating seems like real food, and it doesn’t repel you when you shovel it into your mouth. That’s basically it. Even better if you can shove it in the oven for 45 minutes and go and do something else until the friendly ‘ping’ tells you it’s ready.

In fact, if you asked me what was the typical food from my area of the UK, Essex, not the village, the region, I would have no idea. Yes, I know that Cheddar is from the Cheddar Gorge (that’s why it’s called Cheddar cheese), haggis is Scottish, and curry is from the East End (the last one is a joke, but really if you want good curry – go there). Apart from that, the typical foods from many of the areas of the UK are now not eaten, in many cases aren’t even known about.

In Spain, this is very much not the case, mums and grans are famed for their cooking. Maybe they have a particular speciality. If someone says “My mum makes the best tortilla in the world, with onion, still runny on the inside’” it’s often only a slight exaggeration. If someone tells you in work “Mum’s making croquetas tonight” you should auto invite yourself.

The idea or shutting yourself in the kitchen like a slave for hours to be able to share something delicious and traditional with your friends or family later we reserve for very very special occasions only. In Spain a Thursday is a good enough reason.

Don’t believe that’s its the lack of quality ingredients that’s messing with our culinary quality. In fact, if you buy tomatoes or oranges, there’s a good chance they came from Spain anyway. No, it has something to do with the lifestyle. Simply we just dont value it as much. I wouldn’t know how to explain it, maybe it’s influenced from outside; spaghetti bolognese is the most popular dish in the UK, or for example Tikka Masala – although it’s a curry – is an English invention and its popularity is legend. Maybe we have simply surrendered ourselves to the gods of convenience, we’d prefer to spend our time in from of the TV instead of in the kitchen.

It’s worth mentioning the Healthy Food craze, as well as organic food is pretty popular and very available across the UK. However, there’s the ever-present sensation that it’s a total pain in the arse to be this type of ‘healthy’ person who is always cooking, always eating very green vegetables. A niche has developed of healthy semi-prepared dishes that give you the best of both worlds; the comfort of knowing you are eating healthy, and that you don’t have to do too much work to get it into your body.

Another important phenomenon which is almost unheard of is the ‘Tuppers.’ Personally, I left home at 18 and wandered over to the other extreme of the country: Wales. I couldn’t have gone any further without going across the sea to Ireland. That being said, it would never have occurred to my mother to supply me with forty thousand little boxes of frozen with homemade whatever to keep me going.

I worked it out, and I got by. Many friends lived on pasta and beans for three years of university. Not even these dire conditions caused worried mothers to send alimentary reinforcements.

We are just less concerned about the food we eat.

(Fotos: GTRES)

En Grecia Papá Noel es San Basilio y llega el 1 de enero

Por Vicky

Soy de las personas que disfrutan haciendo regalos a los demás, tanto que me ilusiono más que recibirlos. Así que cada año me vuelvo eufórica con la llegada de la Navidad, porque es la época por excelencia para que recaiga en este vicio amén de que mi cuenta bancaria me lo perdone.

Sin embargo, gente como yo que viene de fuera y que siempre se encuentra con el corazón partido como mínimo en dos partes muy alejadas entre sí, a veces se encuentra con pequeños impedimentos. Y es que la gran pregunta del qué regalar suele ir acompañada del plazo que uno dispone para pensar o encontrar ese regalo, es decir depende del cuándo.

Antes en mi tierra plantearme esta pregunta carecía de sentido pero… ¿en España qué hago? ¿Espero hasta el día de los Reyes Magos o intercambio regalos con mis seres queridos en Navidad con el pretexto de Papá Noel?

(GTRES)

En Grecia también hay un matiz respecto al reparto de los regalos. Coincidimos en que los trae un abuelito muy amable y de gran tamaño pero la tradición dice que se llama San Basilio y que viene a visitarnos el 1 de enero, mientras que la cultura popular argumenta que se trata del mismo señor  que Coca-Cola ha rebautizado como Santa Claus y aparece en la madrugada de la Nochebuena.

La diferencia de una semana no preocupó demasiado a los griegos y la mayoría intercambia sus regalos en Nochebuena, ya que para el Año Nuevo se ha guardado la cara B de la tradición, que consiste en preparar lo que sería el ‘roscón’ de San Basilio.

Con la huida de compañeros de trabajo y de amigos a sus tierras particulares o el cierre por vacaciones se organizan muchas comidas y cenas de Navidad, que siempre he considerado un momento ideal para intercambiar regalos. Pero con los años he descubierto que no todos están de acuerdo. El CIS parece confirmar mi observación diciendo que más de la mitad de los hogares españoles piden sus regalos a los Reyes Magos, aunque cada vez la tendencia de Papá Noel viene con más fuerza.

En realidad, la costumbre de hacer regalos es algo que la gente hacía desde el Imperio Romano (tal vez antes) y se celebraba alrededor del solsticio de invierno. La historia, la religión y la cultura popular han ido modificando el detalle y el cuento alrededor de la emoción de este acto, aunque en esencia es lo mismo.

Si se trata de modernizar las tradiciones, no debería extrañar que se hagan pactos entre familia y conocidos para celebrar la ocasión por más incomodidad que cause. El otro día recibí lo que prefiero llamar ‘los primeros regalos’ porque sé que en unas semanas habrá más. Es quizás un truco par alargar la ilusión y la magia, aunque esta al igual que los líquidos o la comida acabe en excesos.

¿Cómo es la Navidad en el Reino Unido?

Por Tom

Me confieso un ignorante. Creciendo en Inglaterra, viendo películas navideñas inglesas y americanas, y creyendo firmemente en Father Christmas… no tenía ni idea que otros modelos de navidad existieran. Era consciente que los musulmanes a lo mejor no lo celebran, los hindúes tienen otras costumbres, y por supuesto los testigos de Jehová no lo celebran.

Más allá de eso creo que tenía la benigna impresión que en toda Europa se celebra de una manera parecida, sobre todo por el agobiante nivel de mercantilismo alrededor de la Navidad. ¿Como podría ser posible escapar a eso? Pues resulta que no. Imaginad mi sorpresa al llegar a España y encontrar una navidad completamente distinta.

Sí, es cierto que en Inglaterra la comida y la familia tienen mucho protagonismo, pero el estilo y sobre todo el orden y frecuencia son muy distintos.

En general, como en España, se monta el árbol de Navidad unos días antes, a lo mejor se ponen unas lucecitas (y en algunos casos más luces que la ciudad de Londres), y se cuelgan todas los postales para demostrar tu popularidad a toda la gente que viene a tu casa durante este periodo festivo. Pero en vez de celebrar el 24 con una comida familiar que se alarga hasta las tantas de la mañana del 25, la idea es tomar una cena normal (o sea a las 6 de la tarde, estilo british), y luego a la cama, que si no estás en la cama y dormido, no vendrá Father Christmas.

El 25 es EL día en Reino Unido. Todo se concentra en ese día. Hay que hacer todo. Primero te despiertas y tienes que ir a revisar a ver si Father Christmas se ha comido su tartaleta de frutas y bebido su chupito, y si Rodolfo y sus compañeros se han comido las zanahorias; luego tienes que abrir (si has tenido suerte) los regalos. Vienen en dos formas: debajo del árbol o en tu calcetín navideño que tradicionalmente se cuelga en la cornisa. Después de arrancar el papel navideño de los regalos, y tomar un mini desayuno, ya es hora de meterte en la cocina y no salir hasta las cuatro de la tarde cuando empieza ‘La Cena De Navidad’.

Esta comida es la única y por lo tanto de máximo esfuerzo. Consiste en unos tres platos: Primero camarones con salsa golf. Segundo, pavo con todos los adornos, que es pavo relleno de una mezcla de carne picada (tipo salchicha) con pan rallado, tomillo, salvia, y a lo mejor fruta seca. Salchichas envueltas en beicon. Patatas asadas con romero. Zanahoria asada con miel. Chirivía/pastinaca asada con mostaza. Coles de Bruselas con castañas. Lombarda con especias y vino tinto. Salsa de pan. Salsa de arándanos.

El tercero es un budín de navidad (el más dramático que se baña en brandy para luego prenderle fuego) o pudín de pasas o bizcocho borracha con frutas y crema.

En algún momento durante los platos de la comida es necesario tirar de las crackers, sacar la sorpresa navideña, y ponerte la corona de papel de colores estridentes durante el resto de la comida.

Aparte de eso, si todavía alguien tiene hambre, hay una plétora de bombones, el famoso vino tinto calentado con especias, las tartaletas de frutas, y la tarta navideña (una especie de bizcocho con mucha fruta seca, preñada con la máxima cantidad de brandy posible, y cubierto con una capa de mazapán y luego una de fondant).

Una vez que todo el mundo está en coma, básicamente la Navidad se acaba. El 26 (Boxing Day) siempre es festivo, y muy necesario para recuperarse de los excesos del día anterior.

Después del 25 todo vuelve a la normalidad, con la notable excepción de fin de año. Lo celebramos con un estilo bastante inglés, sin cena familiar, ni uvas. La idea es, en esencia, beber una cantidad igual a la necesaria para matar un rinoceronte, y ligar antes de las 12 para que puedas besar a alguien en el primero momento del nuevo año.

Fotos: GTRES

Tenemos la sangre sucia

Por Tom

Tanto en Reino Unido como en España, es muy común donar sangre, todas las partes de la sangre. La sangre en sí, plasma o plaquetas. En Reino Unido, así como en España, se puede donar sangre en centros de donación, hospitales y en unidades móviles como autobuses o furgonetas que disponen del equipo necesario.

En Reino Unido el Servicio Nacional de la Salud necesita 1.6 millones de pintas de sangre al año. Para cumplir, es necesario contar con 200,000 nuevos donantes al año. Hoy en día hay mucha información, varias paginas web, e incluso apps para informarte sobre el proceso, si eres elegible etc. También, cada cierto tiempo, el Servicio Nacional de la Salud hace publicidad y campañas para aumentar conciencia y animar a la gente para ir a donar su sangre. En 2015 por ejemplo, 1.1 millones de personas donaron y más de 184, 000 de ellos, eran nuevos donantes.

En España, la situación es bastante similar, hay mucha información hay campañas, y hay mucha gente que quiere ayudar, y cuando puede, va a donar sangre. De hecho en 2016 en España 1.698.759 personas donaron sangre, mucho más que en Inglaterra, y por encima de la media europea.

Hace varios años, y hay que tener en cuenta que en aquella época hablaba español aún peor que ahora, fui a donar sangre. Me sentí muy bien conmigo mismo y al final no es nada complicado, difícil ni realmente doloroso donar una pinta de sangre y podría literalmente salvar una vida. El precio es muy bajo. Pues pese a mis grandes planes, fue un fracaso total, no podía donar mi sangre. No llegué a entender bien porqué, pero no tenía mi tarjeta sanitaria y había perdido hace mucho la tarjeta europea, y di por hecho que esto fue el motivo.

Sin embargo, pronto descubrí que el motivo fue bastante más siniestro. Empecé a trabajar en el Centro de Transfusión, dando clases de inglés, y no fue una gran sorpresa que saliera el tema de donar sangre y que si yo había donado sangre en España, y “¡qué horror!, ¿por qué no?”. Expliqué que una vez lo intenté pero me rechazaron por mi falta de documentos etc. Mis alumnos me preguntaron si vivía en Reino Unido entre los años de 1980 y 1996, y les dije que claro que sí; nací allí y vivir allí hasta los diez años que cumplí en 1996, y… ¿qué tenía eso que ver?.

Resulta que los británicos residentes en Reino Unido durante estos años tienen el riesgo de llevar en la sangre la nueva variante de la Enfermedad de Creutzfeld Jacob (nvECJ)…o como la llamamos normalmente “la enfermedad de las vacas locas”. En España se hizo una norma que declara que cualquier persona que haya vivido en Reino Unido durante un año acumulativo entre los años de 1980 y 1996 representa un nivel riesgo superior al de población general. Por lo tanto, me explicaron mis alumnos, está prohibido donar sangre en España siendo Británico.

Tenemos la sangre sucia.

 

(EUROPA PRESS/JCCM – Archivo)

Η λέξη έξωση ειναι συνώνυμο του πλειστηριασμού στα ελληνικά

Por Vicky

Όποιος έχει ταξιδέψει στην Ελλάδα το ξέρει. Είναι μια ιδιαίτερη πόλη που την χαρακτιρίζει η πολυμορφία.. προσώπων, γλωσσών και τοπίων. Γι’ αυτόν τον λόγο δεν προξενεί έκπληξη στους επισκέπτες της όταν, ενώ απολαμβάνουν έναν περίπατο στο κέντρο της Άθηνας για παράδειγμα, βλέπουν ένα κτήριο που μοιάζει βγαλμένο από την δεκαετία του ’70 δίπλα σε έναν ουρανοξύστη αντάξιο με αυτούς της Νέας Υόρκης ο οποίος με τη σειρά του βρίσκεται δίπλα σε μία αρχοντική κατοικία της δεκαετίας του 1920. Είναι λογικό εαν αναλογιστείς ότι πρόκειται για μία από τις πιο παλιές πόλεις του κόσμου. Ας πούμε ότι αυτή η χώρα πάντα αγκάλιαζε το χάος της.

Εξάλλου, είναι εμφανές ότι η Αθήνα διατηρεί μία μοναδική σχέση με τα ‘ερείπιά’ της. Ωστόσο, την τελευταία φορά που περπάτησα στα σοκάκια της είχα την εντύπωση πως αντίκριζα περισσότερα από αυτά τα ερειπωμένα και εγκατελέλειμμενα σπίτια. Για μια στιγμή σκέφτηκα πως οφείλεται σε αυτό που η Eurostat περιέγραφε ως ελάχιστη μείωση του πληθυσμού μεταξύ του 2017 και του 2018 με άμμεσες συνέπειες για τις πυκνοκατοικημένες πόλεις. Αλλά έπεσα έξω.

Η απάντηση βρίσκεται σε αυτό που στα ισπανικά λέγεται ‘έξωση’ και στα ελληνικά μεταφράζεται τον τελευταίο καιρό ως ‘ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί’. Επίσης είναι ο ίδιος λόγος για τον όποιο η Ευρωπαϊκή Ένωση έκρινε σημαντικό να μεσολαβήσει για να ενημερώσει τους ισπανούς για τους κινδύνους που κρύβει η ραγδαία αύξηση των τιμών των ακινήτων για τον λαό αλλά και για τα τραπεζικά χρέη, δίνοντας βεβαίως σαν παραδείγμα προς αποφυγήν αυτό που συνέβη στην Ελλάδα.

Μονοκατοικίες, διαμερίσματα, γκαρσονιέρες… όλα τα είδη υποθηκευμένων κατοικιών που απλά οι ιδιοκτήτες τους δεν μπόρεσαν να πληρώσουν, τώρα υποβάλλονται σε κρατικούς ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, με στόχο την ελλάτωση χρέος των τραπεζών.

Χιλιάδες Έλληνες σε όλη την χώρα προσπαθούν να γλιτώσουν τα σπίτια τους και να αποτρέψουν συμπεριφορές απόγνωσης όπως αυτή της ηλικιωμένης γυναίκας 65 ετών που αυτοκτώνησε απο το μπαλκόνι του σπιτιού της στην Μαδρίτη λίγο πριν την προγραμματισμένη της έξωση. Παρόμοια συμβάντα είχαν προκληθεί στις αρχές της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, λόγω απλήρωτων χρεών και οικονομικής ανυμπορίας, και έχουν σημαδέψει με πολύ άσχημο τρόπο την ελλληνική κοινότητα.


Από τότε που η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα φέρει τα ηνία του δημοσίου χρέους, εκατοντάδες πορείες έχουν οργανωθεί για να επιτύχουν την αναστολή και την παράταση της εκτέλεσης ακινήτων καθώς και την δίωξη των ιδιοκτητών τους από αυτά.

Χάρη στον συστηματικό αγώνα και διεκδίκηση του δικαιώματος στην πρώτη κατοικία, μόνο τον περασμένο μήνα κατάφεραν να σωθούν 7 απο τα 15 σπίτια που επρόκειται να τεθούν σε πλειστηριασμό. Ωστόσο, υπολογίζεται ότι για την επόμενη εβδομάδα έχουν προγραμματιστεί γύρω στους 700 ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς σε όλη την χώρα, από τους οποίους πολλοί αφορούν κατοικίες αξίας κατώτερης των 300.000 ευρώ  (η χαμηλώτερη τιμή, σύμφωνα με τον νόμο, που πρέπει να έχει ένα σπίτι για να υποβληθεί σε αυτή την διαδικασία).

Η συμπαράσταση του λαού είναι μεγάλη σε όσους αφορούν αυτά τα μέτρα, που συνεχίζουν να δίνουν παλμό στο κινήμα με την στήριξη επίσης μερικών πολιτικών κομμάτων, μέχρι να καταφέρουν να ξαναδώσουν ζωή σε αυτούς τους δρόμους πριν »ερειπωθούν».

Cuando los Reyes Magos son patrocinados por una cuenta Prémium

Por Vicky

Mi vecino recibe a un repartidor en su casa cada lunes sobre las ocho y media de la tarde. Es siempre una caja de pizza. Esta vez el chico que le ha llamado al timbre le ha dicho que es su pedido de Amazon. Oficialmente estamos a una semana de la Navidad.

Ya veo que como en Grecia aquí también se arriesga buscar regalos a contrarreloj, pero esta observación poco me ha sorprendido y no es la que me hizo reflexionar. Bien es cierto que en los últimos años me rodeo de gente que me dice que siempre voy a la antigua y que gasto mucho tiempo yendo personalmente a las tiendas en vez de estar cómoda en mi sofá y elegir de todas estas opciones que me ofrece Internet.

(GTRES)

Tienen razón. Es mucho más fácil, más rápido y todo indica que parece ser el modelo económico del futuro. Las compras digitales han disparado los ingresos de los mercados de muchos países miembros de la Unión Europea, pero todavía no el de España.

A pesar de que la UE ha aprobado varias medidas para facilitar los pedidos y las compras en línea, la mayoría de los nativos digitales españoles no se atreve a pagar de forma electrónica por algunos servicios aunque su calidad sea mejorada y los productos más accesibles que nunca.

Según datos del Banco Central Europeo, el 87% de las transacciones comerciales en España se realizan en efectivo. Solo tres estados miembros de la UE utilizan más el efectivo en sus pagos: Malta (92%), Grecia (88%) y Chipre (88%). El contraste es enorme con el uso que le dan algunos países nórdicos, como Suecia (81%) y Dinamarca (80%), y se entiende aún mejor con un ejemplo más obvio que el de mi vecino.

¿Hace cuánto que no te has parado a escuchar la canción de un músico callejero? La última vez que decidí ponerme a verlo unos instantes en vez de sonreír ligeramente y seguir mi camino, me di cuenta de que delante de él tenía un cesto para las monedas y también un par de tarjetas para encontrarle (y seguirle) en su canal de YouTube y su perfil en Facebook y Twitter. Y ahí se conecta lo que comentaba antes, sobre el contraste del mercado digital entre España y otros países de la UE. Me he enterado de que en el Reino Unido algunos músicos callejeros ya no tienen cesto donde echar monedas, sino una máquina que admite tarjetas de crédito. Es decir, mientras los españoles todavía buscan audiencias con potencial, otros países buscan directamente consumidores.

Desde hace ya dos años, un informe revelaba que los británicos no llevan más de un billete de 5 libras en sus carteras. No son pobres o ahorradores, sino que realizan todas sus compras con tarjeta y por eso suman un 82% de transacciones en línea -la cifra más alta de todos los miembros de la UE según los mismos datos consultados del BCE.

La clave para este retroceso no está en la mentalidad. Las redes sociales han tenido un impacto en nuestra sociedad similar al de la electricidad. Aunque en España no se realicen tantas compras por Internet, la gente es consciente de que tiene esta opción, sabe cómo hacerlo y la facilidad que esto supondría para ellos. Si no lo hacen es porque sigue habiendo países que censuran contenido o plataformas y bloquean ciertos servicios por cuestiones de competitividad o de política. Justo lo que trata de luchar la UE a través de nuevas medidas para la creación de más vías libres de comercio en línea.

Tampoco se trata de cierre definitivo del comercio tradicional, esto sería un horror. Pero llegar a un equilibrio sería interesante. Desde luego, mientras una servidora sigue con su búsqueda a contrarreloj, mi vecino parece ya más relajado.

Man is a social animal

Por Tom.

The two weeks before Christmas are the slice of the year with the most flavour, in the form of Christmas dinners. During these couple of weeks, foolish is the man or woman who tries to book a table in a halfway popular restaurant, even worse if you want to celebrate your birthday. There will be no space what so ever, and nobody will be free to celebrate with you anyway. This is the season to be jolly and to smile through the office Christmas dinner.

Your boss has become the funniest guy in the world for one night, and the woman who works in France and doesn’t talk to anyone is suddenly your best friend, and you catch up with all your colleagues live. A delicious mix of jokes and personal information that, once lubricated with alcohol, are shared and opportunities to get to know the new girl from human resources or the hot guy from IT better (now that there’s nothing else the can ‘happen’ to your computer).

In the UK we also have this dinner. The Work Christmas Dinner, although it can become a ‘liquid lunch’…you know what the Brits are like. This annual feast is exactly the same as in Spain, universally hated, but the hatred is enjoyed. Dresses are bought, shoes are hunted for, hair is cut, and superior-sacrifice-resting-bitch-face is practised.

This is ‘The Dinner’ but it’s also common in the UK to have the dinner, which is the other Christmas dinner with the people from your department, team, the mini work family. It’s usually more fun, more informal, and more uninhibited. Since you spend a significant amount of your waking hours with these people, the smiles are real, the jokes sharper, and the alcohol more free-flowing.

These are the typical dinners in the UK, as is the one with close friends. Depending on the time and the group, this can take one form or another. It could be a sports team, or a dance group, maybe the life-long friends, if by chance you still live in the same city. My perception is that it’s a bit weird and strange to set up Christmas dinners with people with whom you aren’t so close. Therefore, the little life groups that you have don’t often meet for Christmas dinner. In Spain, on the other hand, this type of social event doesn’t even need an excuse.

I’ve heard about a lot of different reasons for having a christmas dinner, and some are more outlandish than others. Let’s take a look at the reasons in order or least to most weird:

  • office
  • department
  • life long friends
  • cousins, if you can get them all together at the same time
  • university friends
  • friends from whichever life stage
  • flatmates, if you don’t live with friends
  • countrymen, if you live abroad
  • specialisation at work (even if you don’t work directly together all the time)
  • Parent’s friends (an obligatory horror)
  • People you know from walking your dogs at the same time
  • Group (or clan) of your preferred online videogame. For me this is the most extreme because you don’t know anything about these people, you’ve never met them, and all you know about them is their online handle…zombiekiller69, Dora the Destroyer or cerealkiller

Jokes aside, in a world that seems to be careering towards isolationism, it seems to me to be fundamental that we cling to whatever excuse we have to see each other in person, to break bread with people in real life, and any excuse is a good excuse.

Long live the Christmas dinner!

* Photos: GTRES

El humano es un animal social (el inglés un poco menos, el español un poco más)

Por Tom

Las dos semanas antes de Navidad; la ‘loncha’ del año con más sabor, en forma de cenas interminables. En estas fechas, pobre del que se atreva a reservar una mesa en un restaurante medianamente popular, peor aún si pretende celebrar su cumpleaños. No habrá espacio en ningún lado y no habrá gente disponible para ir a celebrarlo contigo. Es la estación de la jovialidad y de sonreír durante la maravillosa cena de la ofi.

Tu jefe se ha vuelto el tío o tía más hilarante del mundo durante una noche, ese otro tío que trabaja fuera de España y no habla con nadie de repente es tu mejor amigo, y tú te pones al día acerca de todos los asuntos de tus compañeros. Una deliciosa mezcla entre chismes y datos personales que, una vez lubricados con alcohol, se comparten, y de oportunidades para conocer mejor a la nueva del departamento de recursos humanos o ese buenorro de informática, que ya no hay más cosas que le pueden pasar a tu ordenador.

En Reino Unido también existe esta cena. La cena de Navidad (aunque se podría convertir un una ‘cena líquida’… ya sabes como somos). Esta cena anual es exactamente igual a la de España, odiada universalmente, a la vez que se disfruta del aborrecimiento. Se compran vestidos, se buscan estos zapatos que nunca se ponen, se cortan cabellos y se practica la cara de “tengo muchas cosas mejores que hacer, pero dale, hago el sacrificio”.

Esta es ‘La Cena,’ pero luego es muy común tanto en Reino Unido como aquí ‘la cena’, que es la otra cena con el equipo, el departamento, la mini familia del trabajo. Suele ser más divertida, más informal, y por supuesto, más desatada. Ya que pasas una parte significante de la vigilia con esta gente, las sonrisas son más reales, las bromas mas afiladas y el alcohol más fluido.

Estas son la dos típicas cenas en Reino Unido; luego, si tienes tiempo y ganas, se podría hacer una cena de amigos y, dependiendo del grupo esta cena toma una forma u otra. Podría ser un equipo de deporte, o un grupo de danza, quizás un grupo de amigos de toda la vida que, por casualidad, aún viven todos en la misma ciudad. Mi percepción es que vemos como algo ‘raruno’ y ligeramente insistente querer tener cenas con gente con la que no hay ese nivel de confianza. Por lo cual, los otros grupitos de tu vida no se juntan para la cena. En cambio, en España, ese tipo de evento social es algo que casi no necesita excusa para proponerse.

Han llegado a mis oídos tal cantidad de motivos por los que tener una cena de Navidad, que me dejan asombrado. La lista va de menos a más raro según mis criterios:

  • Oficina
  • Departamento
  • Los amigos de toda la vida
  • Los ‘primos’ si es que se puede juntar toda esa gente a la vez
  • Los amigos de la universidad
  • La cena del grupo de madres que se han conocido en el whatsapp o la puerta del cole
  • Los amigos de cierta etapa (bien sea la uni, el trabajo, el antiguo trabajo etc.)
  • Los compañeros de piso, si no vives con ‘amigos’ (o el anterior)
  • Grupo de compatriotas (en el caso de que seas extranjero)
  • Especialidad en el trabajo, aunque no trabajéis juntos directamente (por ejemplo, biólogos)
  • Trabajadores del mismo departamento, pero que no se ven aparte de en la cena de Navidad
  • Los amigos de tus padres (un horror obligatorio)
  • Grupo de gente que saca el perro a la misma hora de la mañana en la misma zona
  • Grupo (o clan o como se llame) de vuestro juego online preferido. Para mí lo más extremo porque esa gente vive en todas partes y no sabes nada de ella aparte de que dentro del minimundo del juego se llama matazombis69, Dora La Destructora o Asesino en Cereal.

Bromas aparte, en un mundo que parece que se esté tirando cada vez más a la aislacionismo, me parece no correcto, sino fundamental que nos aferramos a cualquier excusa para vernos en persona, para compartir el pan con personas ‘en directo’ por así decirlo, y por lo tanto cualquier excusa es buena.

¡Viva la cena de Navidad! (Pero cuidado con el matazombis69… que nunca se sabe).

* Fotos: GTRES

¿A qué huelen tus recuerdos de Navidad?

Por Vicky

Pocos clichés hay como ese “vale, pero solo una caña” o “esta va a ser la última”. ¿Cuántas noches han empezado con la intención de hacer un plan sencillo e ir a tomar algo en un bar? Nunca estás muy seguro de cómo va a acabar la cosa, pero sí tienes una idea de lo que te vas a encontrar. Un local entrañable, gente maja, música, un par de copas y un buen ambiente. No falta nada, ¿verdad? Un griego te diría que sí.

En 2009 se aprobó allí la Ley Antitabaco, que por primera vez prohibió el tabaquismo en sitios públicos y cerrados. Nueve años después el incumplimiento de esta enmienda es casi total. En la mayoría de los locales atenienses y en los del resto del país se fuma. Por alguna razón, esta ley rompió los esquemas de lo que hasta aquel momento era una noche completa para los griegos y se produjeron escenas divertidísimas. Tuvimos la ocasión de evidenciar restaurantes y cafeterías que tuvieron el detalle de dividir su espacio en zonas de fumadores y de no fumadores, pero dejando a los últimos en la planta de arriba y a los tabaquistas en la planta de abajo. Naturalmente el humo iba subiendo y todos acababan respirando lo de siempre.

(JORGE PARÍS)

La situación en general se parecía más a un chiste que a una cosa seria y muchos comercios ni siquiera intentaron cambiar su política. De hecho, es una incógnita la razón por la que nunca nos gustó esta ley. En Grecia somos lo suficientemente respetuosos como para saber que en el metro, por ejemplo, no es adecuado fumar y -efectivamente- nadie lo hace. Sin embargo, insistimos en no aplicarlo en los puntos de ocio. Tampoco tenemos la excusa de los países nórdicos, que para ellos salir cinco minutos a fumar en pleno invierno supone exponerse a temperaturas bajo cero.

Estas cuestiones investigan e intentan solucionar desde la plataforma akapnos.gr, un nuevo portal creado para informar sobre los locales en los que estrictamente no se puede fumar. Un vistazo rápido a los comercios inscritos en esta web, da para entender las dimensiones del fenómeno. Apenas encontramos unos 309 bares/restaurantes, aunque según afirma su fundador, Giorgos Balafoutis, “ese número va en aumento”.

Él como muchos griegos del exilio ha vuelto a su tierra desde Estados Unidos y se quedó alucinado con la resistencia griega frente a esta ley. “Me entristece el típico razonamiento griego de que aquí nunca se puede cambiar nada y la negación de hacer cualquier cosa que no nos conviene”, apunta Balafoutis.

Su preocupación principal como ciudadano no ha sido tanto la escasa oferta de establecimientos no fumadores, sino las condiciones en las que tiene que trabajar el personal de los locales que siguen permitiendo el tabaquismo. Los individuos que no quieren convertirse en fumadores pasivos, pueden irse a otro sitio donde no se fuma y conocen más o menos qué alternativas tienen, pero los camareros no tienen esta opción.

Además, hablando de cafeterías y bares muchos productos se estropean por el humo. “Los comerciantes que están inscritos en mi portal se quejan de que el sabor del vino y del café que ofrecen se altera considerablemente, pero hasta ahora tenían miedo de perder sus clientes porque todo el mundo sale precisamente a disfrutar de una copa con un cigarro”, explica Balafoutis.

El éxito de esta iniciativa está a prueba del empeño heleno. De momento, el arranque de las Navidades en la capital sigue oliendo a chocolate caliente, café con canela y tabaco.