Pas twee jaar geleden was ik bezig met ‘de Rondje’. Nee, bedoel ik niet de Ronde van Vlaanderen. Ik liep mijn laatste rondje Texel. Tja, rondje. Het was de tweede keer, vier jaar na mijn debut langs de ongezien strand, de duinen, molen en polders. Allebei in 1999 en 2003 heb ik het pijn geprobeerd. Tjonge jonge, zeg.
De Ronde, de Zestig van Texel, een westrijd chapeau (iets verder, iets meer dan een gewone westrijd), is in mijn hart geparkeerd. Nog steeds voel ik de ruik van de boot die honderden lopers naar de Slufter nemen. ‘Mischien de enige zuidenaar’ voel ik, weet je? Het is voor middag en het is bijna voorbij. Geen kans voor ons terug te lopen, want de massa gaat door en door. Verschrijkelijke goed lopen we tussen de westwind. Groepjes van twee en drie lopen tegen elkaar, links af, kniëen op, gaan wij langs zand en ruijterpads door de eerste zeer compleet verzorgingpost. En dan zien we dat geweldige vlak, deze westelijkse plateau (het lijkt net als de Welsh low tides), en krijgen we de hoek van zuidwest naar noord. Het Noord, moet ik zeggen. Latitude 40 en hoger. Storm en wind tegen onze linke kant, die bijna onmogelijk het lopen maken. Wij gaan langs een imaginaire lijn, stapje rechts, het zeer drooge zand; stapje links, het water. Hoge water, denk ik. Maar ‘t gaat goed jonge.
Loop ik nog steeds, zes jaar later, over mijlen en strandpalen, 55 minuten elke 10k. Knie op, op, op, op. Heb ik Jan Mens, onze trainer, binnen mijn gedachten. Kom op Speedy Gonzales. Bos en lekker noord, zeg ik. De tweede keer ik heb in Texel gelopen voelde ik de moelijkheiden prezies op deze deel. Het was zeer warmer dan in 1999. Mijn tussentijd op km 30, oh mijn God, het was zo vreselijk hoger, mischien ga ik niet binnen de tijd limiet, dacht ik. In 1999 was ik binnen 3h45 op de marathon punt. 2003 mischien over 4h30. En wandelen. Dat was de zwaarste, jonge. De gaat is enorm als je krijg de afstand tussen ‘Lekker gelopen’ en ‘gaat goed Spanjaard?’ Maar ik heb nooit een pijn die duurt langer dan 100 jaren gezien, en de uitslag was dezelfde.
Den Burg en zijn baantje. Laatste kilometer jonge. Lekker gedaan, hoor. Wat is het verschil tussen 6h23 en 5h44? Niets. Het is God verdomme niks. Lopen is meer dan een afstand over te komen. Meer, moet ik zeggen, veel meer dan het gevoel van je beste tijd te presteren of meer dan je honderd procent te geven. Lopen is niet te stoppen. Punt.