Archivo de enero, 2019

»Γυρίζουμε σπίτι». Πώς ο βρετανικός κινηματογράφος μας φέρνει πιο κοντά στο brexit;

Por Vicky

Εδω και πολλα χρονια οι βρετανικης παραγωγης ταινιες και τηλεοπτικες σειρες εξομαλυναν το σκληρο και βιαιο παρελθον της χωρας, δημιουργωντας μια κουλτουρα ποπ με εντονο εθνικιστικο χαρακτηρα. Αυτη η κουλτουρα αφηνει ολο και περισσοτερα ιχνη στο brexit, αν και δεν ευθυνεται για την καταληξη του.

Πλεον δεν περιμενουμε καθηλωμενοι μπροστα απο τις οθονες των τηλεορασεων μας μεχρι να βαλουν το καινουριο επεισοδιο της αγαπημενης μας σειρας, αλλα στους καιρους του Netflix εξακολουθουμε να μην χανουμε την τελευταια προβολη ή ειδηση σχετικα με τον καταλογο του. Εξακολουθουμε να συζηταμε με τις παρεες μας τί εγινε στο τελευταιο επεισοδιο ή ποιά καινουρια σειρα λενε οι κριτικοι οτι δεν πρεπει να χασουμε.

Αρχισα να παρατηρω εως ποιόν βαθμο μας επηρεαζουν αυτες οι νεες μεταδοσεις επειτα απο τις δηλωσεις του γερμανου πρεσβη της Μεγαλης Βρετανιας, Peter Ammon, ο οποιος τονισε τον κινδυνο για τους βρετανους καθε φορα που καποια παραγωγη τους παρουσιαζει ως τους νικητες του Δευτερου Παγκοσμιου Πολεμου: ‘’μια ιστορικη ανακριβεια που προσφατα την ειδαμε στις ταινιες Δουνκερκη και Η πιο σκοτεινη ωρα’’.

Ο Ammon ισχυριζοταν οτι αυτη η εικονα που προεβαλαν οι ταινιες εθεσαν τα θεμελια για τον ευρωσκεπτικισμο και την αναγκη τους να βγουν απο την Ευρωπαικη Ενωση. Υπαρχει μια νοσταλγικη διαθεση οσον αφορα την παλια δυνατη αγγλικη αυτοκρατορια που δεν χρειαζοταν κανεναν συμμαχο για νατα βγαλει περα.

Οποιος εχει λιγες στοιχειωδεις γνωσεις περι βρετανικης τηλεορασης, ξερει καλα πως εδω και μερικα χρονια δεν παυουν να εμφανιζονται σειρες ιστορικου περιεχομενου τα οποια μαλιστα γνωριζουν μεγαλη επιτυχια.  Tudors, Downton Abbey, Η βασιλισσα Βικτωρια και ο Αμπντουλ ή ακομα και οι Peaky Blinders.. ειναι μερικες απο τις σειρες μεγιστοποιουν την ανεξαρτησια και δυναμη της Μεγαλης Βρετανιας με ελαχιστη κριτικη στα λαθη ή τις ηττες της.

Ειναι, λοιπον, δυνατον το να πηδας ολα τα ασχημα κεφαλαια της ιστοριας της χωρας να βοηθησε την αναδειξη και την ολη εκστρατεια του brexit;

Οι συμπτωσεις ειναι παρα πολλες ωστε να παραβλεψεις την πιθανοτητα, ειδικα αν σκεφτεις και το ιρλανδικο μετωπο. Μια Ιρλανδη καθηγητρια πανεπιστημιου που διδασκει στην Μεγαλη Βρετανια δηλωσε πριν λιγες μερες στην Irish Times οτι οι λονδρεζοι μαθητες της δεν καταλαβαινουν τον λογο για τον οποιο υποχρεωνονται να μελετουν μερος της ιρλανδικης ιστοριας, σαν να μην ειχε καμια επιδραση στην δικη τους ιστορια ή καποιον βαρος στην επικαιροτητα που ζουν. Επισης η ιδια καθηγητρια δηλωσε οτι τους βλεπει γενικα απροετοιμαστους, αφου οι γνωσεις τους απο την προηγουμενη εκπαιδευση τους ‘’ειναι ελαχιστες ή μηδαμινες’’.  

Φυσικα η τηλεοραση δεν ειναι ουτε πρεπει να παιζει καποιον ιδιαιτερα εκπαιδευτικο ρολο, ωστοσο κανενας δεν μπορει να διαφωνισει στο οτι ο Churchill, στην πραγματικοτητα, δεν ηταν τοσο ντροπαλος και διακριτικος αντρας οπως φαινεται μεσα απο την μεγαλη οθονη. Και το πιο επικινδυνο που κανει η μικρη και η μεγαλη οθονη ειναι να αναμιγνυει τα αληθινα γεγονοτα με την φαντασια και την υπερπαραγωγη. Οι τρομερες ερμηνιες πολιτικων προσωπων που βλεπουμε απο τους αγαπημενους μας ηθοποιους, χρησιμευουν τις περισσοτερες φορες μονο για να κερδισουν στα βραβεια Οσκαρ. Δεν υπαρχει πολλη αληθεια σε αυτους τους μονολογους, αλλα καμια φορα τα λογια εχουν μεγαλη δυναμη στην συνειδηση μας και επηρεαζουν την κριση μας, προσφεροντας μας μια λανθασμενη προοπτικη επι του θεματος.

Η τελευταια ατακα του Kenneth Branagh στην ταινια Δουνκερκη συνοψιζει τα προηγουμενα: ‘’γυριζουμε σπιτι’’. Εκεινη την στιγμη ερχεται το αναμενομενο χολιγουντιανο ευτυχες τελος. Ενα γκρουπ απο στρατιωτες επιστρεφουν σπιτι τους μετα απο μιας μεγαλης διαρκειας μαχης απο την οποια δεν βγηκαν χωρις απωλειες αλλα τουλαχιστον δεν εχασαν το πιο σημαντικο που ειχαν να χασουν; την οικογενεια τους (στην οποια γυριζουν) και την πατριδα τους, τον τοπο τους.

Το διδαγμα που περναει στο κοινο ειναι οτι η Μεγαλη Βρετανια στο τελος παντα καταφερνει να ΄΄περναει το δικο της΄΄και να βγαινει απο δυσκολες καταστασεις χωρις πολλα τραυματα. Αυτη ειναι η κουλτουρα ποπ που περναει στους τηλεθεατες μεσα απο ολες αυτες τις παραγωγες τυπου ντοκιμαντερ. Ειναι δυσκολο να ξεχωρισεις πού τελειωνει το σεναριο επιστημονικης φαντασιας και πού αρχιζει το ‘’ντοκιμαντερ’’.

Φυσικα η λυση δεν ειναι μια αιτηση προς την Ευρωπαικη Ενωση ωστε να απαγορευσει την αναπαραγωγη παρομοιων ταινιων. Μια ιδεα ειναι οτι θα μπορουσαμε να εκμεταλευτουμε την επιτυχια τους και να τις μετρατρεψουμε στο αντιδοτο της παραπληροφορησης και του ευρωσκεπτικισμου.

The Curse

Por Tom

“I’m self employed”. The words that causes stifled laughter, a face of pity, or explosions of rage. Being self employed is a little bit sado-masochistic. The situation is well known superficially – it’s fucked. Later, when you delve into the rules and regulations, obligations, costs, accountant or not, various taxes, invoices (or not!) And a thousand other things. A dense black cloud descends around your head and your world turns blurry and dark. You start to have nightmares; you wake up screaming, sweating all over, with images of yourself selling all your belongings on Wallapop to stay afloat. Suddenly words like ‘price,’ ‘savings,’ and ‘income’ make you panic. Your friends ask you “let’s grab a beer, or something?” And you, with your most dignified face, reply: “yeah, cool, I think I can allow myself a glass of tap water.” And it’s still the first month.

Writing this, through the haze of tears, I remember the first time, after the first month, I had to pay my bills and all that stuff…and I rejoiced. I wasn’t going to have to sell my stuff on Wallapop in the end, neither was I going to have to prostitute myself (as my friends had been suggesting). What a relief. I didn’t know what all those people with their dire warnings of doom, destruction and ruination. How naive I was, those heady days gave me false confidence, I plainly saw mi life stretching out before malice a great golden river, filled with success and plentiful bounty.

Well well well, the first trimestre finished. Mi rise-tinted world was smashed to smithereens. Coincidentally, the next month was January. What happens in January? One must pay ones taxes and all types of horrors of the like. Here’s a list of things that you have to do in January, as a self employed person…basically enough to want to make me launch myself out of the window. I haven’t done so because I only live on the fourth floor and death isn’t assured.

JANUARY

21st

  • Model 111 income tax retentions from the final part of the previous year
  • Model 115 retentions for rent from the final part of the previous year
  • Model 123 liquidation of retentions by interests
  • Model 303 declaration of VAT
  • Model 349 declaration of intercommunitary operations
  • Model 309 non-periodic declaration of VAT
  • Model 390 annual VAT
  • Model 130 fractioned payment of estimated income tax from the final part of 2018
  • Model 131 fractioned payment of estimated income tax en modules from the final part of 2018

31st

  • Model 180 annual retention of rent from 2018
  • Model 190 annual retention of income tax from 2018
  • Model 184 annual retention of some other stuff from 2018
  • Model 179 informative trimestral declaration of the cessation of the use of tourist accommodations or something similar

Er… what?!

I’d been self-employed for four months, earning pretty poorly, and they charged me a gigantic eye-watering fortune. Yes, they give you some of it back in April, after they’re worked out you owe less taxes than they think…but between January and April you have to survive, which in my case meant eating shoe soup.

The first six months, apart from the shock in January, and the shoe soup, weren’t as awful as I had expected i the end. BUT MY BLISS WAS TO BE SHORT LIVED. Month number seven arrived and with it, a rise in my self-employed tax…even worse, it happened every six months. Academically, I knew that it was going happen, but when its your money, the reaction is visceral. It hurts.

We’re not going to talk about (or even think about) in the new rise in self-employed tax in the annual budgets this year, because I don’t want to provoke heart attacks, mourning or anything like that. Suffice it to say that for motive or motives unknown, the tax has gone up again.

In the UK, the situation is a bit different. You don’t have to pay income tax until you earn over a certain amount (12,500 finest English pounds sterling this year) Then, whenever you make more money, you still don’t have to pay for that first 12,500 quid, you only apply a 20% tax to whatever you earn above that, until a limit of 50,000 pounds.

Another exceptionally important thing is that if you don’t have a turnover that exceeds 85,000 pounds, again that’s EIGHTY FIVE THOUSAND POUNDS, you don’t pay VAT. For you VAT doesn’t exist, think about it. A world without VAT…like earning in black, but in white. Mind – blown.

The only thing left is to pay 9% (up to a profit of 46,350 pounds) and that’s it.

There is no self-employment tax for daring to be self-employed.

FOTOS: (GTRES)

Reino Unido, dónde hablar inglés está más de moda que nunca

Por Tom

Bonjour! Es básicamente el alcance total de mi francés. Pese a estudiarlo durante SIETE AÑOS en el colegio, sigo sin entender ni una p… sin entender nada.

¿Por qué será?

Es una combinación de motivos y factores. El principal entre ellos es que soy inglés. Hablo el inglés, el código universal del éxito y lengua global de viajes. ¿Por qué necesitamos otra cosa? Hay clases obligatorias de un “segundo idioma” en todos los colegios de Reino Unido, ¡qué bien! Sin embargo, nos lo tomamos como un relleno, algo para poner en el currículum y hacernos sentir bien con nosotros mismos. Dos horas a la semana de tortura que nos infligieron para que luego pudiéramos decir “hace sol”.

(GTRES)

Durante mi época escolar, la segunda lengua era el francés. ¿Por qué? Pues porque había que elegir una y Francia está muy cerca. También se ofrecía alemán, pero como una opción aparte y voluntaria. Un año tuvimos una profesora nueva que hablaba japonés y montó una clase extraescolar de japonés… Fueron ella y la chica de clase obsesionada con el manga.

El nivel de enseñanza fue pésimo. Yo, con 16 años, me sentía el amo del francés cuando sacaba buenas notas en los exámenes. Creo recordar que la frase más complicada fue “¿dónde está la estación?”. Pero yo ya estaba convencido de que me encontraba preparado para irme a Francia y debatir con el presidente.

Hablando con alumnos me da la impresión de que hace unos pocos años en España la situación fue bastante similar en cuanto a la enseñanza del inglés. Clases de inglés universalmente odiadas, enseñanza anticuada e innecesariamente formal y en un 99% enfocada en escribir y aprender listas de palabras. Total que muy apto para la vida real, como que no.

Sin embargo, aquí ahora el inglés está de moda (menos mal, que yo tengo que comer) y hay academias cada tres manzanas en la ciudad y más abriendo las puertas cada día. La gente tiene mucho interés en actualizar esta faceta de su vida, tanto por interés personal como profesional. Encima, los padres han cogido la idea, la han adoptado y la han hecho suya. La cantidad de niños hoy en día que asisten (obligados o no) a clases de inglés aparte de las de su colegio es impresionante. Hay cada vez más personas yendo fuera a hacer un año de colegio en otro país, estudiantes de la universidad haciendo un año de Erasmus, y gente apuntándose a los (excepcionalmente caros) exámenes de Cambridge. Hay interés.

¡No os deis por vencidos! El inglés se aprende, sobre todo haciendo el tonto, arriesgándose un poco y metiendo la pata.

Sin embargo, en Reino Unido la situación permanece bastante igual. Ha habido un cambio del idioma más popular, al parecer del francés al rspañol en muchos colegios (como todos pretendemos jubilarnos en la costa del sur…).  No obstante, la actitud es bastante semejante: hablamos inglés, no hay que esforzarse mucho para aprender otro idioma, ¿no?

Mi casi experiencia Erasmus

Por Vicky

Al igual que muchos compañeros míos, hubo un momento en la Universidad en el que quise vivir la experiencia Erasmus. Conocer nuevas culturas y personas, aprender idiomas y costumbres, cambiar mis sabores y en definitiva cambiar de aires, es un proceso que solo ventajas puede traer. El número y la versatilidad de estos beneficios depende de la garra que uno tenga y la paciencia frente a los obstáculos que se presentarán en su camino hasta conseguirlo. Porque si debes dar algo por seguro, es que habrá un par de obstáculos, que en ocasiones te harán maldecir el momento en el que se te ocurrió sumergirte en esta aventura.

Empezando por la primera reunión informativa sobre los futuros Erasmus, salí muy decepcionada y aún más confusa respecto al procedimiento a seguir ya que se habló solo de cosas tan básicas como los plazos a formalizar la candidatura, duración y cuantía a recibir de la beca. A pesar de que esto ya tenía pinta de ser un desastre, no lo vi como una señal y a cambio lo interpreté como una valoración por parte de la universidad de la cantidad de gente interesada en mi promoción con tal de proceder después al cálculo de intercambio de alumnos para ese año.

A mi pesar, semanas después me enteré de que mis opciones se reducían en solo tres universidades y en dos países.

Por una parte, el único idioma del que tenía certificados a presentar era el inglés, lo que rápido descartó una serie de países (como Francia o Italia) cuyas universidades pedían un certificado de su propio idioma. Luego, según la correspondencia de asignaturas era posible trasladar mis estudios solo en tres universidades. Por si todavía me parecía un viaje fácil, me informaron de que en una de estas universidades debería de acudir a dos diferentes campus ya que algunas de mis asignaturas se impartían en facultades de otras carreras que no estaban relacionadas con el Periodismo o la Comunicación.

Después de un par de visitas a la oficina que atendía los asuntos de los Erasmus ya había establecido cierta amistad con la responsable y en confianza me dijo refiriéndose a los desplazamientos que tendría que hacer: ‘’si lo tuyo es viajar, como Erasmus no esperes menos…’’.

No soy de tirar la toalla a la primera, pero en este caso me rendí. De todas formas, dos años antes ya había dado el salto de irme de mi país natal e instalarme en España. Así que aborté misión sin resentimientos y menos tras escuchar la experiencia de algunos compañeros que siguieron adelante.

En general, a la vuelta todos los Erasmus están emocionados, se les ve más felices y algo cambiados (para bien). Sin embargo -y aunque no les importe en comparación con lo ganado en este viaje-, todos tienen alguna queja sobre la poca información antes de su partida. Afirman que habrían aprovechado su tiempo y dinero mucho mejor si tuvieran a priori algunos consejos más enfocados a su destino y la vida allí. Cosas que al final han sido obligados a aprender ellos solos por necesidad.  

Participantes en el intercambio Erasmus+ (CARM)

El plan que ha puesto en marcha desde este lunes la Unión Europea consiste en que al menos tres universidades de países distintos creen consorcios para intercambiar alumnos y compartir planes científicos. A finales de febrero se termina el plazo para que las alianzas se presenten al programa piloto.

Una gran noticia que ataca al que considero el mayor problema de cualquier candidato a esta beca. Además, este plan también planea destinar fondos a los procedimientos para la convalidación de estudios y otras complicaciones burocráticas. En universidades españolas solo el 1,8% de sus profesores son extranjeros, los que por su parte podrían ser una buena alternativa de asesoramiento y de referencia.

En una aventura en la que los meses parecen semanas, este acelerador de experiencias llamado Erasmus no es nada fácil de digerir en tiempo real y una ayuda a las opciones que se barajan nunca viene de más.

Bienvenida a la Onubense a los alumnos Erasmus.
Bienvenida el pasado mes de septiembre a la Onubense a los alumnos Erasmus. (UHU)

Η ζωή για όσους δεν έχουν χαρτιά είναι βγαλμένη από ταινία

Por Vicky

Ο Woody Allen έλεγε το 2010 ότι αν μέλλον θα έπρεπε να κρυφτεί από τα φώτα της δημοσιότητας, θα το έσκαγε στην Αστούριες. Με αυτή την δήλωση εξέφρασε τον θαυμασμό του για το ήσυχο Πριγκιπάτο της βόρειας Ισπανίας, αλλά εγώ ένιωσα μία μικρή ταύτιση μαζί του αφού η πρώτη μου επαφή με την Μαδρίτη δεν ήταν αρκετά ομαλή. Εννοείται δεν προσπαθώ να συγκρίνω την ομορφιά των δύο περιοχών. Κάθε μία είναι ξεχωρίζει για τους δικούς της λόγους.

(EUROPA PRESS)


Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι όταν εγκαθίστασαι για πρώτη φορά στη  πρωτεύουσα, νιώθεις λίγο Woody Allen. Κανένας δεν θα ψάξει να σε βρει, κανένας δεν θα σε ρωτήσει από πού ήρθες και ποιός είναι ο λόγος διαμονής σου στην πόλη, κανένας δεν θα σου ζητήσει τα στοιχεία σου.

Στην Ισπανία, παρότι έχουν ένα ισχυρό σύστημα ασφάλειας και μπόλικη γραφειοκρατία, εσύ είσαι αυτός που πρέπει να ψάξεις τί χαρτιά θα χρειαστεί να παραδώσεις στο κράτος ώστε να εξασφαλίσεις την νομιμότητά σου.  

Πιστεύω πως γι’ αυτό τον λόγο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζήτησε σε όλα τα κράτη μέλη να ενισχύσουν το σύστημα ανταλλαγής πληροφοριών τους σχετικά με τις ταυτότητες των κατοίκων τους, τις βίζες και τα πλαστές άδειες διαμονής. Οι Βρυξέλλες υποστήριξαν ότι πρόκειται για ένα αναγκαίο μέτρο που θα καταφέρει να μειώσει τις τρομοκρατικές επιθέσεις, τα οργανωμένα εγκλήματα και την παράνομη μετανάστευση, μεταξύ άλλων.

Η ζωή μου για πολύ καιρό έμοιαζε σαν ταινία του σινεμά όπου έκανα γνωριμίες, ψώνια και επισκέψεις σε μουσεία, χωρίς να έχω απολύτως καμία υποχρέωση ή να δίνω λόγο σε κανέναν περί των δραστηριοτήτων μου στην πόλη. Ένιωθα σαν να βρισκόμουν σε αιώνιες διακοπές. Γι’ αυτό, νομίζω ότι αυτή η δουλειά που ανέθεσε η Ευρωπαϊκή Ένωση στα μέλη της θα είναι ιδιαίτερα δύσκολη για την Ισπανία. Ουσιαστικά, ως μέλος της Ε.Ε. το διαβατήριο σου σού εξασφαλίζει σχεδόν τα ίδια δικαιώματα με τους αυτόχθονες όπου κι αν πας.

Το έκανα από απλη υπευθυνότητα; Τύψεις; Δεν είμαι σίγουρη, αλλά κάποια στιγμή ένιωσα την ανάγκη να βρεθώ σε πιο σταθερό έδαφος, παρόλο που θεωρητικά δεν το είχα ανάγκη. Φαινόταν πως δεν ήταν κάτι επείγον ή ήμουν εγώ που ήλπιζα ότι κάποια στιγμή κάποιος θα μου έστελνε ‘’το γράμμα του Χόγκουαρτς’’ γιατί δεν γινόταν να μην φτάσει ποτέ. Κι όμως. Πέρασαν πέντε μήνες μέχρι να πάω να παρουσιαστώ οικειοθελώς στις ισπανικές αρχές όπου σου βγάζουν την κάρτα μόνιμου κατοίκου και την ισπανική κάρτα υγείας. Ανά πάσα στιγμή έπρεπε να παίρνω εγώ τηλέφωνο για να σιγουρευτώ ότι όλα πάνε καλά και ότι η διαδικασία εξελίσσεται ομαλά.

Κάθε φορά που εξηγούσα την κατάστασή μου σε φίλους μου που βρίσκονταν στην Αγγλία ή στη Γερμανία, γελούσαν με την ‘’παράνομη’’ εγκατάστασή μου στην πόλη. Εκείνοι όταν είχαν φτάσει σε αυτές τις χώρες έβρισκαν στο γραμματοκιβώτιό τους τις αιτήσεις που έπρεπε να συμπληρώσουν για να εξασφαλίσουν την μονιμότητα τους στο κράτος. Ποτέ δεν χρειάστηκαν να ψάξουν περαιτέρω πληροφορίες ή να επιμείνουν σε κάτι.  

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, όταν επιτέλους πήγα στις αρχές για να καταθέσω όλα τα στοιχεία μου και να ξεκινήσω τις απαραίτητες διαδικασίες, μου είπαν ότι η έκδοση των ντοκουμέντων μου θα καθυστερούσε περίπου 20 μέρες. Αν χαθήκατε μέσα σε αυτό το ταξίδι, συνολικά ζούσα το όνειρο του Woody Allen έξι ολόκληρους μήνες.

Πιστεύω ότι καμιά φορά είναι απαραίτητη μια τρίτη γνώμη. Κάποιος που να σου ανοίξει τα μάτια και να σου δώσει την ώθηση που χρειάζεσαι για να αλλάξεις ή να καλυτερεύσεις κάτι. Σε αυτή την περίπτωση δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με την απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης να υπάρχει περισσότερος έλεγχος σχετικά με τον αριθμό ανθρώπων που ζουν σε μία χώρα και το μέλλον τους σε αυτή.  

Το όχι, το ευχαριστώ και η προσβολή εκφράζεται διαφορετικά στην Ελλάδα, μάθε πώς να τα πεις σωστά για να επιβιώσεις στο επόμενο ταξίδι σου

Por Vicky

Άλλοτε συνειδητά και άλλοτε χωρίς να το καταλαβαίνουμε, πάντα μας ξεφεύγουν κάποιες κινήσεις, ματιές ή ακόμα και λέξεις που δεν είχαμε σκοπό να πούμε, να κάνουμε η να εκφρασουμε. Ωστοσο ο τροπος με τον οποιο κινουμαστε ειναι μοναδικος και μπορει να κανει την διαφορα για τον συνομιλητη μας στην προσπαθεια του να ερμηνευσει τα μηνυματα που εκπεμπουμε με την σταση μας. Υπαρχουν ερευνες που επιβεβαιωνουν οτι πολλα ατομα, κυριως νεαρα, εχουν χασει θεσεις εργασιας επειδη δεν μπορεσαν να συμπεριφερθουν καταλληλως ωστε να αναδειξουν τα προσοντα τους στην φαση της συνεντευξης.

Το αγχος, οι υψηλες προσδοκιες, η νευρικοτητα, η υπερβολη… Το σωμα μιλαει πολυ περισσοτερο απο οτι το στομα μας. Παροτι υπαρχει μια ολοκληρη επιστημη πισω απο την μη λεκτικη επικοινωνια, ο καθενας απο εμας εχει ενα διαφορετικο τροπο εκφρασης που δεν αντιστοιχει παντα στις γενικοτητες.

Οι επισκεπτες της Ελλαδας μπορει να σπαζοκεφαλιαζουν με την γλωσσα, λογος για τον οποιο καμια φορα ειναι προτιμοτερο να αρχισεις να πλησιαζεις τους ντοπιους στην νοηματικη, αν και με πολλη προσοχη. Μερικα νευματα δεν εχουν την ιδια σημασια στην Ελλαδα και στην Ισπανια.

Ας παρουμε τα πραγματα απο την αρχη. Ο χαιρετισμος ειναι ο ιδιος, σηκωνοντας το ενα χερι, ανοιγοντας την παλαμη και κουνωντας το ελαφρα. Οι Ισπανοι καμια φορα μπορει να το κανουν με εναν πιο εναλαφρο τροπο, ανοιγοντας αρκετα τα δαχτυλα το οποιο για τους Ελληνες μπορει να θυμισει την μουντζα. Πρεπει να εχουμε λιγη ποσοχη με την διαρκεια του χαιρετισμου, την αποσταση μεταξυ των δαχτυλων και ποση δυναμη ή ενθουσιασμο βαζουμε σε αυτον τον χαιρετισμο, αν θελουμε να αποφυγουμε παρεξηγησεις.

Σε κατι αλλο που διαφερουμε στην Ελλαδα ειναι στον τροπο μας να λεμε ‘οχι’. Μπορουμε να διαφωνησουμε σε κατι χωρις να πουμε απολυτως τιποτα, σηκωνοντας απλως το κεφαλι προς τα πανω και τα φρυδια ελαφρως. Καποιοι κανουν εναν σιγανο ηχο που μοιαζει με ενα ‘τσ’. Χρησιμοποιειτε για να πουμε πως σιγουρα κατι δεν εγινε ή οτι σιγουρα δεν θελουμε κατι.

via GIPHY

Επισης, υπαρχουν μερικες κινησεις που εχουν περισσοτερες απο μια εννοιες. Μια απο αυτες ειναι αυτο που εγω λεω στα ισπανικα ‘madre mía’. Σηκωσε το χερι στο υψος του στηθους περιπου και αρχισε να το κουνας γρηγορα αλλα με μια εναλαφρη κινηση. Αρχισε να μουρμουρας ‘’πο πο πο..’’. Μπορεις να το χρησιμοποιησεις για κατι καλο αλλα και για κατι κακο. Ειναι συνωνυμο του ‘’ay ay’’ στα ισπανικά.

Escena de ‘Mi gran boda griega’.

Αλλη μια διαφορα που εχουμε στα ελληνικα ειναι οταν θελουμε να εκφρασουμε απορια με το σωμα μας. Οι Ισπανοι σηκωνουν ελαφρα τους ωμους, οπως κανουμε εμεις οταν θελουμε να δειξουμε οτι δεν ξερουμε κατι ή κανουν το ιδιο νευμα με τους Ιταλους. Εμεις τοποθετουμε τα δαχτυλα σαν να κρατουσαμε ενα πιστολι χωρις να τα σφιγγουμε υπερβολικα και γυρναμε τον καρπο του χεριου. Αυτη ειναι μια ιδιαιτερα παραξενη κινηση για τους Ισπανους που δεν καταλαβαινουν εκτος αν παραλληλα ρωτησεις ‘’τί’’.

Τέλος, δεν πρεπει να ξεχασουμε την ιερη ωρα του φαγητου και το ποσο μας αρεσει να εκφραζουμε την ευγνωμοσυνη μας μετα απο ενα νοστιμο γευμα. Σε αυτο ειμαστε εντελως αντιθετοι. Οι Ελληνες φερνουμε το ενα χερι στην κοιλια και την αγγιζουμε ή την χαϊευδουμε απαλα. Για τους ισπανους αυτη η κινηση δηλωνει στομαχοπονο και δεν θα το επαιρναν τοσο θετικα. Εκεινοι συνηθιζουν να κουνουν καταφατικα το κεφαλι ή να κανουν το σημα του ‘οκ’ για να δηλωσουν την ευχαριστηση τους.

Αυτες ειναι μονο μερικες απο τις διαφορες που εχουμε καθε φορα που θελουμε να εκδηλωσουμε τα συναισθηματα μας. Αρχικα μπορουν να μας ξαφνιασουν ή να μην καταλαβουμε ακριβως τι μπορει να σημαινουν, αλλα οταν αρχιζεις να τα μαθαινεις ειναι σαν να ερχεσαι πιο κοντα με τον λαο και σου ανοιγεται μια καινουρια οπτικη σχετικα με τον κοσμο που γνωριζεις.

La cultura de la comida, tu mamá y tu abuela

Por Tom

En Inglaterra la idea de salir a comer algo que te podría hacer tu madre es hasta repelente. La mentalidad es que si te lo puede hacer tu madre, ¿por qué saldrías a pagar por ello?. No tiene sentido. Además, si el restaurante no lo hace mejor que cualquier miembro de la familia tampoco es una buena idea.

Es más, la generación de tu abuela, habiendo vivido la posguerra, tiene una obsesión con la comida en lata. Les parece lo más. Se mantiene fresco siempre, no caduca nunca (aunque si haces una redada en la despensa de tus abuelos, seguramente hay unas latas de algo sospechoso que caducaron en 1982), y son baratitas.

Es decir, la idea de que tu abuela haga las mejores, por ejemplo, natillas del mundo mundial, si resulta ser la verdad, quiere decir que Ambrosia (nuestro Danet) hace las mejores natillas del mundo… La comida que hace tu abuela, a no ser que tengas una abuela fuera de lo normal, tampoco es una cosa que buscarías como loco ni pagarías por placer.

Nos pondríamos furiosos al ir a cualquier restaurante que nos diera comida nivel mamá/abuela (siendo ingleses no haríamos nada, simplemente fulminaríamos con la mirada a la persona que nos sirvió).

Pero… ¿Por qué es así? Buena pregunta.

La parte desgarradora es que hemos perdido el rincón de la cultura que da importancia a la comida; el acto de consumir una comida bien hecha con ingredientes de alta calidad con gente que te cae bien… ya ha ido a la deriva, perdido al tiempo.

Ahora lo importante es que sea conveniente, que parezca comida de verdad, y que no de tanta repelús que no se pueda comer. Esto es todo. Aún mejor si lo puedes meter al horno y en 45 minutos (que puedes aprovechar haciendo otra cosa) suena la alarma y sale la comida lista.

Es más, si me preguntaras cuál es la comida típica de mi zona de Inglaterra (no el pueblo, ni de broma, el equivalente a la COMUNIDAD AUTÓNOMA), no lo sabría decir. Sí sé que el queso cheddar es del valle de Cheddar (por eso se llama así, ¿a que no lo sabíais?) y el haggis es de Escocía, y el curry del East End en Londres (el último es broma pero hay unos lugares en la zona que te darían orgasmos bucales al probar la comida hindú). Aparte de esto… las comidas típicas de muchas zonas, o no se comen o ni siquiera se conocen hoy en día.

En cambio, en España, las mamás y las abuelas tienen fama por su cocina. A lo mejor por una cosa en concreto. Decir que “mi mamá hace la mejor tortilla del mundo mundial, con cebolla, poca cuajada, etc.” no suele ser una exageración. Hasta los días de “mi mamá va a hacer croquetas esta noche” provoca autoinvitaciones de los amigos si lo mencionas en compañía.

La idea de encerrarte en la cocina, estilo esclavo, durante un par de horas para que luego rompas el pan con amigos o la familia con una comida maravillosa y tradicional es algo que reservamos para unas pocas ocasionales al año… En cambio en España, un jueves es una buena excusa.

Tampoco os creáis que es la falta de ingredientes de calidad en Inglaterra, de hecho si compras tomates o naranjas es bastante posible que sean de España… No, tiene algo que ver con el estilo de vida. Simplemente ya no nos mola. ¡Qué pena!. ¡Que pérdida!. No sabré decir si es por el influjo de influencias de fuera; spaghetti bolognese es el plato más popular de Reino Unido, o por ejemplo, tikka masala – aunque sea un curry – es inglés y su popularidad es mítica. Quizás nos hemos entregado a la conveniencia, preferimos pasar nuestro tiempo frente la caja tonta en vez de la cocina.

Se merece mencionar que el rollo ‘healthy food’ así como la comida orgánica/biológica es bastante popular y disponible en la vida cotidiana. Sin embargo, también hay la sensación de que es un lío ser ese tipo de persona “sana” que cocina rutinariamente, y que come ‘verdura’ a menudo. Por lo tanto existe un mercado importante de cosas sanas medio preparadas, tipo ‘hacendado’ que te da a la vez el confort de saber que estás comiendo sana, y que no tienes que esforzarte mucho para hacértela.

Otro fenómeno que es bastante (sino totalmente) poco común, es lo de los tupper. Yo, a los dieciocho, salí de la casa de mis padres por el otro extremo del país, de hecho, técnicamente a otro país: Gales. No podía irme más lejos sin cruzar el mar a Irlanda. Sin embargo, no se le hubiera ocurrido nunca a mi madre suministrarme cuarenta mil cajitas plásticas con cosillas para alimentarme bien.

Me apañé… muchos amigos míos comían pasta con las famosas alubias inglesas en lata como salsa (literalmente así sin más) durante tres años de carrera. Ni siquiera bajo aquellas condiciones las mamás reaccionaron.

Simplemente no nos importa.

(Fotos: GTRES)

Ir al pueblo

Por Tom

Aprendí muy rápido al llegar a España que había un fenómeno importante alrededor del concepto del pueblo español. No lo entendía bien al principio, en parte porque era muy recién llegado y encima no hablaba español (lo hacía en plan “oulah, kay tal?”, horrible). Así que la idea de ir al pueblo, se me escapaba bastante cuando algún alumno me decía «el fin de semana voy al pueblo». Yo, como buen profesor, decía «¡qué bien, qué gusto pasar un rato en el pueblo!», y si preguntaba qué pueblo era me respondía que era SU pueblo  y me respondía con cosas semejantes a “¿conoces Pamplona?” (¿Pamplona es un pueblo?) y yo me quedaba igual.

Pues así iba yo… preguntándome cuál sería la seducción de Pamplona. Sin embargo, mientras hablaba con otras personas, crecía la impresión del misterioso ‘pueblo’ a lo cual huían una parte importante de mis alumnos a cada oportunidad.

Ademas de ir varios fines de semana, resultaba que en navidades, así como en verano, la gente se escapa a ciudad y regresa al pueblo natal. Llegué a entender que a lo mejor ‘pueblo’ no era tan pueblo como había imaginado, de hecho englobaba básicamente todos los sitios fuera de Madrid, bien sean aldeas o ciudades importantes.

La sensación de volver, la nostalgia, y la reunión tanto con la  familia y los amigos del pueblo es algo bastante común en España.

El Pozo de los Frailes, en Almería. (GTRES)

Sin embargo, en Reino Unido, no pasa. Sí es cierto que la gente vuelve a ver a sus padres de vez en cuando, en dondequiera que estén viviendo, y a lo mejor si tiene vacaciones irá un par de días; pero la idea de volver al pueblo, la segunda casa, no existe.

Quizás por el movimiento de la gente, ya que en el pueblo donde naces no hay familiares; o por el hecho de que las familias inglesas suelen ser más pequeñas, y por lo tanto no hay esa cantidad de tíos ni primos.A lo mejor es por las distancias entre pueblos ingleses. Por lo general son mucho mas apiñados en menos espacio. El pueblo de tus padres no suele ser el de tus abuelos.  Como resultado, la gente hace vida en los pueblos alrededor, y cada pueblo no tiene una identidad tan consolidada. También porque hace mucho se perdieron las cosas ‘típicas’ de cada zona: no hay ropa típica, no hay canciones típicas, ni apenas comida típica para unir a la gente. Otro motivo podría ser la falta de playa en condiciones para pasar el verano entero allí (y por eso venimos en hordas a España), así que volver al pueblo para veranear nos llena de temor.

Total que, en general, los pueblos ingleses ahora, aparte de ser bonitos, estilo de cuento, no tienen mucha identidad propia y aún menos unidad en cuanto la gente.

Resuelto un misterio del Año Nuevo en Grecia

Por Vicky

Los días festivos en Grecia suelen tener su banda sonora. Probablemente empezarás tu día en casa, encendiendo la televisión para ver programas especiales de Navidad en los que tendrán como invitados a cantantes que te desean unas felices vacaciones de la manera más melódica. Ya es hora de salir de casa para ir a trabajar o hacer las últimas compras para la Nochevieja. Te metes en el coche y escuchas en la radio a Wham o un tema navideño de Brenda Lee en modo de receta médica. Eso es, una canción de Navidad después de cada dos éxitos del momento.

No hay manera de salvarte de esta música porque incluso se montan emisoras que solo “funcionan” cuando llega esta época del año y se dedican exclusivamente a la reproducción de canciones de Navidad 24horas. Si aún así has conseguido tapar los oídos ante la paranoia navideña durante estos días, los niños te dan una última oportunidad.

¿Qué niños? Si eres padre, los tuyos. Si no lo eres, los hijos de gente desconocida. De esto no hay escapatoria. Cantar los villancicos es una tradición muy seria que se sigue practicando religiosamente en toda Grecia. Por supuesto, un hábito tan amado y defendido por los griegos no se limitaría en el día de la Navidad y tendría un encore en Año Nuevo.

Y aquí empiezo mi valoración personal. No me molestan ni los clásicos de Navidad ni los villancicos, a pesar de que los últimos te despiertan llamando al timbre de tu casa a las 8 de la mañana. Yo también fui uno de esos niños que corrían por las calles con su triangulito a la espera de recibir una grande moneda de esas de 2 euros.

Sin embargo, siempre he mantenido una guerra personal con el villancico del Año Nuevo. ‘Inicio del mes e inicio del año’ reza el arranque del villancico para seguir diciendo ‘Mi alto romero’… ¿cómo? Mi problema es que gran parte de la letra no tiene ningún sentido y que nadie de los ‘mayores’ nunca ha sabido descifrarme su contenido.

Pues, por primera vez en mi vida se me ocurrió hace unos días dejar a la sabiduría humana y recurrir a la digital… Google. Y ahora, por fin, puedo presumir de que tengo la respuesta a un auténtico -para muchos- misterio y que a continuación voy a compartir con todos vosotros.

Un catedrático de Ciencias Religiosas explica que la letra de este villancico resulta tan inexplicable para nosotros porque su historia se ha modificado a lo largo del tiempo, debido a las distintas tradiciones y hablas griegas. En la realidad esta canción es una oda a San Basilio (el Papá Noel griego, cuya festividad es el 1 de enero) y se cantaba por un hombre enamorado a la chica que le gustaba. Para entenderla mejor, hay que escribir en un papel la letra, como si se tratara de una canción convencional o un poema, y enumerar cada línea. La letra de número par se refieren a la chica y la de número impar a San Basilio.

El villancico da la bienvenida al nuevo año conmemorando a su santo (San Basilio) a la vez que elogia la belleza de la chica con varias metáforas y simbolismos, quien no parece estar muy interesada por el hombre que le canta.

Menos ilusionada con el contenido ahora que sé que no se trata de estos villancicos que transmiten leyendas tradicionales sino que es una canción de amor, pero muy emocionada por saber qué contestar a las preguntas de mis sobrinos y primos pequeños.

(GTRES)