Por Vicky
Εδω και πολλα χρονια οι βρετανικης παραγωγης ταινιες και τηλεοπτικες σειρες εξομαλυναν το σκληρο και βιαιο παρελθον της χωρας, δημιουργωντας μια κουλτουρα ποπ με εντονο εθνικιστικο χαρακτηρα. Αυτη η κουλτουρα αφηνει ολο και περισσοτερα ιχνη στο brexit, αν και δεν ευθυνεται για την καταληξη του.
Πλεον δεν περιμενουμε καθηλωμενοι μπροστα απο τις οθονες των τηλεορασεων μας μεχρι να βαλουν το καινουριο επεισοδιο της αγαπημενης μας σειρας, αλλα στους καιρους του Netflix εξακολουθουμε να μην χανουμε την τελευταια προβολη ή ειδηση σχετικα με τον καταλογο του. Εξακολουθουμε να συζηταμε με τις παρεες μας τί εγινε στο τελευταιο επεισοδιο ή ποιά καινουρια σειρα λενε οι κριτικοι οτι δεν πρεπει να χασουμε.
Αρχισα να παρατηρω εως ποιόν βαθμο μας επηρεαζουν αυτες οι νεες μεταδοσεις επειτα απο τις δηλωσεις του γερμανου πρεσβη της Μεγαλης Βρετανιας, Peter Ammon, ο οποιος τονισε τον κινδυνο για τους βρετανους καθε φορα που καποια παραγωγη τους παρουσιαζει ως τους νικητες του Δευτερου Παγκοσμιου Πολεμου: ‘’μια ιστορικη ανακριβεια που προσφατα την ειδαμε στις ταινιες Δουνκερκη και Η πιο σκοτεινη ωρα’’.
Ο Ammon ισχυριζοταν οτι αυτη η εικονα που προεβαλαν οι ταινιες εθεσαν τα θεμελια για τον ευρωσκεπτικισμο και την αναγκη τους να βγουν απο την Ευρωπαικη Ενωση. Υπαρχει μια νοσταλγικη διαθεση οσον αφορα την παλια δυνατη αγγλικη αυτοκρατορια που δεν χρειαζοταν κανεναν συμμαχο για νατα βγαλει περα.
Οποιος εχει λιγες στοιχειωδεις γνωσεις περι βρετανικης τηλεορασης, ξερει καλα πως εδω και μερικα χρονια δεν παυουν να εμφανιζονται σειρες ιστορικου περιεχομενου τα οποια μαλιστα γνωριζουν μεγαλη επιτυχια. Tudors, Downton Abbey, Η βασιλισσα Βικτωρια και ο Αμπντουλ ή ακομα και οι Peaky Blinders.. ειναι μερικες απο τις σειρες μεγιστοποιουν την ανεξαρτησια και δυναμη της Μεγαλης Βρετανιας με ελαχιστη κριτικη στα λαθη ή τις ηττες της.
Ειναι, λοιπον, δυνατον το να πηδας ολα τα ασχημα κεφαλαια της ιστοριας της χωρας να βοηθησε την αναδειξη και την ολη εκστρατεια του brexit;
Οι συμπτωσεις ειναι παρα πολλες ωστε να παραβλεψεις την πιθανοτητα, ειδικα αν σκεφτεις και το ιρλανδικο μετωπο. Μια Ιρλανδη καθηγητρια πανεπιστημιου που διδασκει στην Μεγαλη Βρετανια δηλωσε πριν λιγες μερες στην Irish Times οτι οι λονδρεζοι μαθητες της δεν καταλαβαινουν τον λογο για τον οποιο υποχρεωνονται να μελετουν μερος της ιρλανδικης ιστοριας, σαν να μην ειχε καμια επιδραση στην δικη τους ιστορια ή καποιον βαρος στην επικαιροτητα που ζουν. Επισης η ιδια καθηγητρια δηλωσε οτι τους βλεπει γενικα απροετοιμαστους, αφου οι γνωσεις τους απο την προηγουμενη εκπαιδευση τους ‘’ειναι ελαχιστες ή μηδαμινες’’.
Φυσικα η τηλεοραση δεν ειναι ουτε πρεπει να παιζει καποιον ιδιαιτερα εκπαιδευτικο ρολο, ωστοσο κανενας δεν μπορει να διαφωνισει στο οτι ο Churchill, στην πραγματικοτητα, δεν ηταν τοσο ντροπαλος και διακριτικος αντρας οπως φαινεται μεσα απο την μεγαλη οθονη. Και το πιο επικινδυνο που κανει η μικρη και η μεγαλη οθονη ειναι να αναμιγνυει τα αληθινα γεγονοτα με την φαντασια και την υπερπαραγωγη. Οι τρομερες ερμηνιες πολιτικων προσωπων που βλεπουμε απο τους αγαπημενους μας ηθοποιους, χρησιμευουν τις περισσοτερες φορες μονο για να κερδισουν στα βραβεια Οσκαρ. Δεν υπαρχει πολλη αληθεια σε αυτους τους μονολογους, αλλα καμια φορα τα λογια εχουν μεγαλη δυναμη στην συνειδηση μας και επηρεαζουν την κριση μας, προσφεροντας μας μια λανθασμενη προοπτικη επι του θεματος.
Η τελευταια ατακα του Kenneth Branagh στην ταινια Δουνκερκη συνοψιζει τα προηγουμενα: ‘’γυριζουμε σπιτι’’. Εκεινη την στιγμη ερχεται το αναμενομενο χολιγουντιανο ευτυχες τελος. Ενα γκρουπ απο στρατιωτες επιστρεφουν σπιτι τους μετα απο μιας μεγαλης διαρκειας μαχης απο την οποια δεν βγηκαν χωρις απωλειες αλλα τουλαχιστον δεν εχασαν το πιο σημαντικο που ειχαν να χασουν; την οικογενεια τους (στην οποια γυριζουν) και την πατριδα τους, τον τοπο τους.
Το διδαγμα που περναει στο κοινο ειναι οτι η Μεγαλη Βρετανια στο τελος παντα καταφερνει να ΄΄περναει το δικο της΄΄και να βγαινει απο δυσκολες καταστασεις χωρις πολλα τραυματα. Αυτη ειναι η κουλτουρα ποπ που περναει στους τηλεθεατες μεσα απο ολες αυτες τις παραγωγες τυπου ντοκιμαντερ. Ειναι δυσκολο να ξεχωρισεις πού τελειωνει το σεναριο επιστημονικης φαντασιας και πού αρχιζει το ‘’ντοκιμαντερ’’.
Φυσικα η λυση δεν ειναι μια αιτηση προς την Ευρωπαικη Ενωση ωστε να απαγορευσει την αναπαραγωγη παρομοιων ταινιων. Μια ιδεα ειναι οτι θα μπορουσαμε να εκμεταλευτουμε την επιτυχια τους και να τις μετρατρεψουμε στο αντιδοτο της παραπληροφορησης και του ευρωσκεπτικισμου.