Por Vicky
Ο Woody Allen έλεγε το 2010 ότι αν μέλλον θα έπρεπε να κρυφτεί από τα φώτα της δημοσιότητας, θα το έσκαγε στην Αστούριες. Με αυτή την δήλωση εξέφρασε τον θαυμασμό του για το ήσυχο Πριγκιπάτο της βόρειας Ισπανίας, αλλά εγώ ένιωσα μία μικρή ταύτιση μαζί του αφού η πρώτη μου επαφή με την Μαδρίτη δεν ήταν αρκετά ομαλή. Εννοείται δεν προσπαθώ να συγκρίνω την ομορφιά των δύο περιοχών. Κάθε μία είναι ξεχωρίζει για τους δικούς της λόγους.
Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι όταν εγκαθίστασαι για πρώτη φορά στη πρωτεύουσα, νιώθεις λίγο Woody Allen. Κανένας δεν θα ψάξει να σε βρει, κανένας δεν θα σε ρωτήσει από πού ήρθες και ποιός είναι ο λόγος διαμονής σου στην πόλη, κανένας δεν θα σου ζητήσει τα στοιχεία σου.
Στην Ισπανία, παρότι έχουν ένα ισχυρό σύστημα ασφάλειας και μπόλικη γραφειοκρατία, εσύ είσαι αυτός που πρέπει να ψάξεις τί χαρτιά θα χρειαστεί να παραδώσεις στο κράτος ώστε να εξασφαλίσεις την νομιμότητά σου.
Πιστεύω πως γι’ αυτό τον λόγο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζήτησε σε όλα τα κράτη μέλη να ενισχύσουν το σύστημα ανταλλαγής πληροφοριών τους σχετικά με τις ταυτότητες των κατοίκων τους, τις βίζες και τα πλαστές άδειες διαμονής. Οι Βρυξέλλες υποστήριξαν ότι πρόκειται για ένα αναγκαίο μέτρο που θα καταφέρει να μειώσει τις τρομοκρατικές επιθέσεις, τα οργανωμένα εγκλήματα και την παράνομη μετανάστευση, μεταξύ άλλων.
Η ζωή μου για πολύ καιρό έμοιαζε σαν ταινία του σινεμά όπου έκανα γνωριμίες, ψώνια και επισκέψεις σε μουσεία, χωρίς να έχω απολύτως καμία υποχρέωση ή να δίνω λόγο σε κανέναν περί των δραστηριοτήτων μου στην πόλη. Ένιωθα σαν να βρισκόμουν σε αιώνιες διακοπές. Γι’ αυτό, νομίζω ότι αυτή η δουλειά που ανέθεσε η Ευρωπαϊκή Ένωση στα μέλη της θα είναι ιδιαίτερα δύσκολη για την Ισπανία. Ουσιαστικά, ως μέλος της Ε.Ε. το διαβατήριο σου σού εξασφαλίζει σχεδόν τα ίδια δικαιώματα με τους αυτόχθονες όπου κι αν πας.
Το έκανα από απλη υπευθυνότητα; Τύψεις; Δεν είμαι σίγουρη, αλλά κάποια στιγμή ένιωσα την ανάγκη να βρεθώ σε πιο σταθερό έδαφος, παρόλο που θεωρητικά δεν το είχα ανάγκη. Φαινόταν πως δεν ήταν κάτι επείγον ή ήμουν εγώ που ήλπιζα ότι κάποια στιγμή κάποιος θα μου έστελνε ‘’το γράμμα του Χόγκουαρτς’’ γιατί δεν γινόταν να μην φτάσει ποτέ. Κι όμως. Πέρασαν πέντε μήνες μέχρι να πάω να παρουσιαστώ οικειοθελώς στις ισπανικές αρχές όπου σου βγάζουν την κάρτα μόνιμου κατοίκου και την ισπανική κάρτα υγείας. Ανά πάσα στιγμή έπρεπε να παίρνω εγώ τηλέφωνο για να σιγουρευτώ ότι όλα πάνε καλά και ότι η διαδικασία εξελίσσεται ομαλά.
Κάθε φορά που εξηγούσα την κατάστασή μου σε φίλους μου που βρίσκονταν στην Αγγλία ή στη Γερμανία, γελούσαν με την ‘’παράνομη’’ εγκατάστασή μου στην πόλη. Εκείνοι όταν είχαν φτάσει σε αυτές τις χώρες έβρισκαν στο γραμματοκιβώτιό τους τις αιτήσεις που έπρεπε να συμπληρώσουν για να εξασφαλίσουν την μονιμότητα τους στο κράτος. Ποτέ δεν χρειάστηκαν να ψάξουν περαιτέρω πληροφορίες ή να επιμείνουν σε κάτι.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, όταν επιτέλους πήγα στις αρχές για να καταθέσω όλα τα στοιχεία μου και να ξεκινήσω τις απαραίτητες διαδικασίες, μου είπαν ότι η έκδοση των ντοκουμέντων μου θα καθυστερούσε περίπου 20 μέρες. Αν χαθήκατε μέσα σε αυτό το ταξίδι, συνολικά ζούσα το όνειρο του Woody Allen έξι ολόκληρους μήνες.
Πιστεύω ότι καμιά φορά είναι απαραίτητη μια τρίτη γνώμη. Κάποιος που να σου ανοίξει τα μάτια και να σου δώσει την ώθηση που χρειάζεσαι για να αλλάξεις ή να καλυτερεύσεις κάτι. Σε αυτή την περίπτωση δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με την απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης να υπάρχει περισσότερος έλεγχος σχετικά με τον αριθμό ανθρώπων που ζουν σε μία χώρα και το μέλλον τους σε αυτή.