Archivo de diciembre, 2018

To vote or not to vote, that is the question

Por Tom.

Le gente de España es muy similar a la de Reino Unido en cuanto ir a votar. La mayoría de la gente va a votar en las cosas importantes, bastante informados por los medios, pero tampoco expertos en el tema. Como en Reino Unido, la gente ‘normal’ no tiene tiempo para indagar en todos los datos y todas y cada una de las ideas de cada partido antes de ir a votar.

En general los partidos son bastante igualitos también. Tenemos los dos grandes: socialistas y conservadores, y luego una plétora de partidos que, dependiendo del año, ganan más o menos terreno. Por lo tanto, tenemos una idea bastante clara de cuales partidos se alinean con nuestros ideales e ideas, lo cual nos facilita elegir a la hora de votar.

EUROPA PRESS

Siempre hay, y siempre habrá, gente a la que se la suda olímpicamente ir a votar. O porque creen que no les afectará absolutamente en nada que gane un partido u otro, o porque piensan que su voto no afectará al resultado. Por el motivo que sea, hay una parte de la población que se niega a votar. Pero, en general esa parte es la minoría. En cambio, en la parte de la ciudadanía compuesta de extranjeros, inmigrantes residentes, la cifra es muchísimo más baja en España. Ni siquiera un cuarto de esa fracción de la población se inscribieron como electores para las anteriores elecciones europeas de 2014. Para votar como residente (extranjero) en España, es necesario empadronarse y luego hacer una declaración motivada de la voluntad a ejercer (o no) su derecho al voto. Bastante fácil todo, ¿no?

Por mi parte, tanto en Inglaterra como en España, voto si me da la gana y si no me han dado tanto asco ya los partidos que no quiero ni ver los colores de las campañas electorales, ni pensar en lo que realmente van a hacer por mi, sobre todo siendo autónomo. Un tema central en mi vida es el día que algún político tenga la valentía de cambiar las leyes sobre los impuestos a autónomos, en vez de montar un escándalo de proporciones bíblicas por exhumar un cuerpo o intentar cambiar frases como “matar dos pájaros de un tiro” por “alimentar dos pájaros con un panecillo”. ¿Soy muy egoísta? Podría ser, pero mi voto es subjetivo y ese es otro tema.

Sin embargo, teniendo en cuenta que tras las maravillosas elecciones en Andalucía por primera vez desde Franco un partido de ultra derecha, anti-aborto y anti-inmigración, ha obtenido doce asientos, de repente me podría afectar bastante los cambios en el gobierno. El señor Rivera ha prometido echar los socialistas y  podría llegar a un acuerdo con VOX, así como el señor Maroto (del PP) cuya reacción fue alarmantemente pro-acuerdo con VOX. Javier Ortega (de VOX) ha dicho varias cosas, entre ellas que quiere acabar con leyes idealistas relacionadas con el género. Me suena esto…muy estilo Trump cuyo gobierno esta considerando (re)definiendo el género basándose en lo que tengas entre las piernas.

Total que de una manera repentina (y repugnantemente familiar tras el Brexit) la gente está ejerciendo su derecho al voto para votar por partidos que le ofrecen menos derechos.

¡Pero no está todo perdido! (traducción literal…a lo mejor no funciona). Las embajadas y consulados de los diferentes países de la Unión Europea están colaborando con el Parlamento Europeo para que la gente tenga información suficiente, para que sepamos cómo, dónde y qué tenemos que hacer para registrarnos, y para que los que quieran votar en España, puedan.

Aunque la próxima cita electoral europea no es hasta dentro de seis meses, en mayo de 2019, el plazo para el registro en el Censo Electoral de Residentes Extranjeros y para la declaración motivada comenzó el pasado 1 de noviembre y finalizará el próximo 30 de enero.

Este año, la Oficina del Censo Electoral calcula que enviará unas 570.000 comunicaciones postales a ciudadanos no españoles residentes en España que no hayan manifestado previamente su voluntad de votar en España. En caso de no recibir dicha comunicación postal, puede solicitarse tanto por internet (trámite “Inscripción en el Censo Electoral de los extranjeros residentes en España para las elecciones municipales y al Parlamento Europeo de 2019”) como en persona en su Ayuntamiento de residencia.

Elecciones andaluzas, ya tal… ¿y las europeas?

Por Vicky

El próximo 26 de mayo de 2019 se celebrarán elecciones municipales, autonómicas y europeas. Por segunda vez desde 1987 volverá a haber los tres comicios de manera concurrente. Las campañas electorales de los partidos nacionales destacarán en los titulares de los medios y serán el tema principal de los tertulianos y charlas entre compañeros de trabajo, amigos y familia. ¿Pero habrá la misma preocupación por las europeas?

No suele ser así. De hecho, a las elecciones europeas se las conoce como comicios de “segundo orden”. Su impacto no parece tan directo en nuestra vida y esto es lo que hace que los ciudadanos no se interesen tanto por conocer los resultados, se les pase la fecha o simplemente les dé pereza ejercer su voto.

Si uno se fija en la participación puede confirmar que las europeas son las eternas segundonas. Su pico era en 2014, cuando por primera vez todos los países miembros se acercaron al 50% de participación y algunos (pocos) incluso lograron superarlo.

Este año el Parlamento Europeo ha decidido mover todos sus hilos para frenar esta tendencia. No es de extrañar. Jamás se había hecho tantas especulaciones sobre qué país va a salir primero de la UE o cuál sería el siguiente a añadirse a la lista de futuros candidatos. A través de la plataforma estavezvoto.eu pretenden luchar contra la abstención y crear una red de voluntarios para animar al voto. Es más, la misma institución ha solicitado a las embajadas y consulados en España echarles una mano y promover el voto.

¿Por qué España es uno de los países a los que se le insta aumentar su porcentaje? Apenas llega al 47% y más de medio millón de ciudadanos comunitarios residen en el país. Joaquín Reyes, Eva Isanta, Roberto Leal, Elena Rivera, Javier Gutiérrez y David Broncano son algunas de las personalidades del mundo del cine y de la televisión que se han animado a protagonizar en un vídeo promocional en el que dimensionan la importancia de las elecciones europeas.

¿Cuál es el fallo? A pesar de que este tipo de plataformas y campañas son creadas para hacer llegar el mensaje a un campo más amplio, el Parlamento Europeo ha optado por auto sabotearse manteniendo esta iniciativa «inédita». Si has estado puesto en la actualidad las últimas semanas y te ha llegado la noticia, no has clasificado como ‘spam’ los correos de tu consulado/embajada o perteneces al fan club de alguno de estos celebrities, ya puedes dejar de leer este post o marcar en tu calendario el día de la votación. Porque el resto de tus compañeros que no están tan conectados con suerte se enterarán de la mano del supuesto voluntario europeísta que en algún momento intentará ponerse en contacto y darle las noticias a tiempo.

Es contradictorio que el Parlamento Europeo «se queje» de que la participación de los jóvenes es la más baja (en el caso de España ronda el 27%) y aplicar un método tan anticuado para cumplir sus metas como pedir el voto persona a persona. Los expertos en materia dicen que esta es la campaña política que mejores resultados da, pero ya que el proceso en general se tramita online y con medios digitales, quizás lo más apropiado sería seguir en esta línea y tirar por la publicidad y el marketing.

Hablando por mí: sí me sé la fecha de las elecciones europeas, pertenezco a ese grupo odioso que procrastina y no vota en las europeas y todavía no he sido captada por ningún voluntario o consulado.

 

Τα ελληνικά AirBnb τώρα δουλεύουν με χρυσές βίζες

Por Vicky

Ο ήχος από τα ροδάκια της βαλίτσας που σέρνεται σ’ έναν πεζόδρομο γίνεται όλο και πιο γνώριμος στο Κουκάκι. Σύμφωνα με μια έρευνα της Enterprise Greece, αυτή η αθηναϊκή γειτονιά κατέκτησε την πέμπτη θέση στο παγκόσμιο ράνκινγκ των περιοχών με την μεγαλύτερη συγκέντρωση AirBnb, με τουριστική άνοδο άνω του 800%.

(AIRBNB – Archivo)

Παρόλο που ήμασταν μια από τις τελευταίες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ενταχθήκαμε στην μοδα των AirBnb, αυτό το φαινόμενο ήρθε για να μείνει και μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα άλλαξε την οικογενειακή όψη που άλλοτε είχαν οι γειτονιές του κέντρου. Από την μια πλευρά, η οικονομική κρίση του 2011 έβαλε σε δεύτερη μοίρα την άνεση των τουριστών της χώρας καθώς πρώτα έπρεπε να εξασφαλιστεί η ακεραιότητα των ελληνικών κατοικιών. Τώρα, όχι μονο υπάρχουν εκατοντάδες επιλογές για διανυκτέρευση -πέρα από τα παραδοσιακά ξενοδοχεία και χόστελ- αλλά υπάρχει μεγάλη ζήτηση της χρυσής βίζας. Κυρίως διεκδικούμενη από κινέζους τουρίστες και επιχειρηματίες που ψάχνουν ακίνητα στην Αθήνα και στα νησιά μας για να έχουν μια ευρωπαϊκή βάση.

Τρεις φορές την εβδομάδα φθάνουν στο αεροδρόμιο της Αθήνας εκατοντάδες Κινέζοι επενδυτές, τους οποίους υποδέχονται παράγοντες της αγοράς ακινήτων και τους οδηγούν κατευθείαν στην πόλη για να δουν διαμερίσματα που είναι προς πώληση. Οι επισκέπτες προσελκύονται στην Ελλάδα από τις πολύ χαμηλές τιμές των ακινήτων και ένα από τα πιο γενναιόδωρα πλαίσια «χρυσής βίζας» της Ευρώπης, το οποίο προσφέρει μία πενταετή άδεια παραμονής που ανανεώνεται με την προϋπόθεση μίας επένδυσης 250.000 ευρώ στην αγορά ακινήτων. Η διευθύνων σύμβουλος κινεζικής ιστοσελίδας για την παγκόσμια αγορά ακινήτων δήλωσε ότι τα αιτήματα για την Ελλάδα διπλασιάσθηκαν στο πρώτο τρίμηνο του 2018 και τριπλασιάσθηκαν στο δεύτερο τρίμηνο.

Πρόκειται για εκείνους που κατά την εξέλιξη της οικονομικής κρίσης πουλούσαν την Ελλάδα σαν μοδάτο προορισμό. Σαν μια χρυσή ευκαιρία για όσους είχαν αρκετά χρήματα για να πραγματοποιήσουν τόσο μακρινά ταξίδια και να απολαύσουν τις χαμηλές τιμές που άφησε στο πέρασμα της η κρίση. Μια μοναδική, χρυσή ευκαιρία. Συνολικά η χώρα υποδέχθηκε 33.000.000 επισκέπτες το 2018, σπάζοντας όλα τα ρεκόρ της.

Ωστόσο οι βίζες δεν είναι κάτι καινούριο. Σε αυτή την λύση κατέτρεξαν πριν λίγα χρόνια η Ισπανία και η Πορτογαλία για να προσελκύσουν ξένους επενδυτές και με αυτό τον τρόπο να επισπεύσουν το τέλος της οικονομικής κρίσης που αντιμετώπιζαν.

Όλοι έχουμε πλέον ένα γείτονα AirBnb, ακόμα και εκείνοι που ζουν σε μέρη μακριά από το κέντρο ή από τα πιο γνωστά μνημεία. Βέβαια, υπάρχει και μια αρνητική πλευρά σε αυτό το φαινόμενο και γι αυτό η κυβέρνηση πολλές φορές έχει προτείνει να πάρει μέτρα για να μετριάσει την ανάπτυξή του και να βάλει κάποια όρια, αν και μέχρι στιγμής καμία πρόταση δεν έχει περαστεί. Κάτι το οποίο πιθανώς οφείλεται στο ότι αυτή η μόδα ήρθε τόσο γρήγορα -σχεδόν αναπάντεχα- που κανένας δεν είναι σίγουρος αν είναι κάτι βλαβερό για την ισορροπία της κοινωνίας.

Το μόνο που είναι σίγουρο και εμφανές είναι τα οφέλη αυτού του φαινομένου για την αγορά. Με την οικονομική κρίση όλο και λιγότεροι ‘Ελληνες μπορούσαν να ξοδεύουν τα ίδια λεφτά που ξόδευαν στο παρελθόν, αγόραζαν μόνο τα απαραίτητα. Οι τουρίστες έδιναν πνοή στις τοπικές αγορές, οι οποίες δεν μπορούσαν να ζήσουν μόνο από τους λίγους πιστούς πελάτες. Όσο περνούσε η κρίση, οι Έλληνες επέστρεφαν σιγά σιγά στην αγορά, οπότε οι καταστηματάρχες έβλεπαν τα κέρδη τους να διπλασιάζονται. Μπορεί να μην ξέρουν τα ονόματα των καινούριων τους πελατών, αλλά τουλάχιστον δεν κινδυνεύουν να χάσουν χρήματα γιατί είναι ένα πιο σίγουρο κοινό που δεν σκέφτεται τόσο πολύ πριν αγοράσει κάτι.

Εντωμεταξύ, και οι μεν και οι δε απολαμβάνουν την πολυπολιτισμικότητα και την τουριστική ευημερία της πόλης, που χαρίζει χρώμα και ζωή. Επιπλέον, ένα μέρος του μέσου Έλληνα ανακάλυψε έναν καινούριο τρόπο να κερδίζει ένα έξτρα εισόδημα εκμεταλλεύοντας τα ακίνητα που είχε είτε βοηθώντας στην διαχείρησή τους.  

Taking the black, and not the one John Snow took

Por Tom.

when i arrived in Spain and started to work, word reached my ears of something called ‘black money’ or ‘earn in black. I was confused, but i came to understand that it was money paid to you without declaring it, tax free.

Time passed, and I had talked with a lot of people, changed jobs various times, had various bosses, and discovered that ‘black money’ although illegal, was completely normal in every level of society. According to a technical report from the council, in 2014 money paid in black made a grand total of 253 thousand million euros.

Although it’s an everpresent theme, I didn’t understand exactly how it worked…until I started working in an English academy that popped up in Madrid. Talking to my colleagues and other people, I heard dozens of stories of people earning in black money. They were all the same, the pattern was repeated over and over.

Among the most frequent examples there was: ‘Everything appeared normal, i signed a contract, started working, they paid me with a bank transfer…everything in order. Later i checked the amount, and realised they had paid me less than they owed me, so I went in and asked. When i got to the office, and asked, they just gave me the rest in a brown envelope, invisible cash.’

In other cases, during the interview, a casual mention of payment in cash in routine.

Another similar situation, everything goes to plan, you go through the interview, you get hired, start working…and at no point do you sign an actual contract.

I have friends who work entire weekeds at bars and restaurants, 12 or 14 hours shifts and get paid completely in cash.

I’ve tried to get invoices from plumbers, locksmiths and handymen, and its like getting blood from a stone.

There are many people who make deals with their bosses, to earn a little more, but without declaring it, and nobody has to declare anything and nobody pays taxes.

Although it seems like a terrible network of illegal tax didging and general criminality, the black economy allows a lot of people to keep working and earning a living that they would otherwise not be able to. For whatever reason they havent been able to find work, and working alongside but outside the system allows them to earn a normal amount.

In the UK the system is a little different. There is black money, of course, as there is everywhere. Of course you pay the babysitter in cash for looking after the kids for a few hours. However, we have a saying in the UK: “two things are certain in life: death and taxes”.

(GTRES)

Amanecer Dorado y VOX no son lo mismo, pero se acercan bastante

Por Vicky

Francia, Hungría, Grecia, Italia… España era de los pocos países de la Unión Europea que podía presumir de que ningún partido de la extrema derecha tenía representación en sus instituciones. Ahora ya no. ¿Fue inesperado?

El pasado nos ha enseñado que cuando hay una frustración generalizada se busca un culpable, una causa. Si cuesta encontrar al culpable o no se quiere asumir responsabilidades y hacer autocrítica, entonces lo que se busca es un “salvador”, una solución rápida que nos saque de este pozo lo antes posible.

La historia nos ha enseñado también que las soluciones rápidas no son las mejores, ni las más correctas, ni las más eficaces. Muchos han tenido prisa en poner en el mismo saco a VOX y a Amanecer Dorado.

Creo que ningún partido, comparta la ideología que comparta, se le puede comparar con su supuesto equivalente en otro país. El contexto social e histórico es siempre diferente y digamos que no es lo mismo ser comunista en España o en Francia que serlo en Rusia. Amanecer Dorado y VOX no son lo mismo porque su origen es muy distinto, pero su trayectoria reciente los acerca bastante.

Por eso muchos griegos al enterarse de los resultados electorales de Andalucía se sintieron en parte culpables y en parte decepcionados. Culpables por ser los primeros que dieron visibilidad a los movimientos ultraderechistas, que hicieron válida su presencia y difusión de ideas tanto en el interior como en el extranjero. Decepcionados porque, dando difusión al más extremo de los extremos, aun así tres años después nadie ha aprendido la lección de lo que significa ceder poder y espacio a tales formaciones políticas.

La desinformación es la palabra clave. En la prensa internacional ya no hay noticias o reportajes que cuenten el impacto de la crisis en la sociedad helena, a no ser que esté en cifras. Grecia ocupa titulares solo si tiene colosales cantidades de deuda y siempre que estas sean financiadas por miembros de la UE. Pero si hubieran hablado más del odio del pueblo griego hacia sus propias instituciones o las extranjeras, sería fácil predecir y explicar la “recuperación” de la extrema derecha en la política.

Nadie cambia de ideología en un pestañeo de ojos. Nadie ha deseado la deportación de los refugiados e inmigrantes, el recorte de autonomías y libertades regionales o restricciones en asuntos del género. Porque cuando los partidos ultraderechistas salen a la caza de nuevos seguidores, nunca los reclutan hablando de estos temas. Estas propuestas son solo el reflejo del aparente orden que los votantes necesitan escuchar ante la inseguridad y el futuro incierto, que es la única realidad que conocen.

Deportación de refugiados e inmigrantes ilegales, cambios en la sanidad, restricciones y control en asuntos de género, hasta la negación a la entrada de Turquía en la UE. las promesas electorales de VOX, no extrañaron especialmente a los griegos porque ya les sirvieron la misma fórmula de éxito en 2015. Lo que sí genera espanto es que nadie se haya interesado por ver que -hasta la fecha- ninguna de estas promesas se ha cumplido, de ninguna manera ha resultado positivo el paso de este grupo parlamentario por el Gobierno o el hecho de que el arrepentimiento hace menos eco que la muestra de apoyo.

Unas 3.000 personas, según la Policía griega, se concentraron la semana pasada ante el Parlamento de Atenas para exigir la liberación de los líderes del partido neonazi Amanecer Dorado encarcelados. (EFE)

Taking the Black, y no el de John Snow

Por Tom.

Al llegar a España y empezar a trabajar, llegó a mis oídos muchos comentarios sobre una cosa que llamaron ‘dinero negro’ o ‘ganar en black’. Me confundía mucho, pero llegué a entender que era dinero que te pagaban sin pagar impuestos. Lo que llamamos ‘debajo de la mesa’ en inglés.

Pasó el tiempo y hablé con más personas, cambié de trabajo varias veces, tuve varios jefes, y descubrí que el dinero negro era una cosa, aunque fuera ilegal, completamente normal en todas las facetas de la vida y la sociedad. Según un informe de la Asociación de Técnicos del Ministerio de Hacienda (Gestha), en 2014 sumaba 253.000 millones de euros en dinero negro en España.

Aunque era un tema ubicuo, no entendía exactamente como funcionaba… hasta empezar a trabajar en una academia de inglés por ahí. Hablando con la gente y mis compañeros escuché docenas de historias de personas ganando en dinero negro. Muchas se parecían, patrones se repetían.

Entre los ejemplos mas frecuentes había:

Todo parecía normal, firmaba contrato, empezó a trabajar, le pagaron con transferencia bancaria…todo en regla. Sin embargo, se dio cuenta de que le habían pagado menos de lo que le debían. Al llegar a la oficina, le pagaron lo demás en efectivo.

En otros casos, durante la entrevista te dicen casualmente que pagan en efectivo.

Otra situación cuando todo está correcto, bien hecho, haces la entrevista, te contratan y empiezas a trabajar…y en ningún momento firmas ninguna especie de contrato.

Tengo amigos que trabajan fines de semana enteros en bares o restaurantes y cobran un sobre de billetes.

He intentado obtener facturas de fontaneros o cerrajeros y es (como decimos en inglés) más difícil que sacar sangre de una piedra.

Hay mucha gente que llega a acuerdos con su empleador para ganar un poco más (en negro, claro) y que el negocio abone menos impuestos.

Incluso he tenido ‘conversaciones’ con clientes potenciales que me exigían ser autónomo, pero luego niegan que les mande factura. La dicotomía de querer poder confiar en un servicio o persona, pero luego no querer pagar ningún duro de más por tenerlo.

Aunque parezca terrible, la economía negra facilita a mucha gente seguir ganándose la vida. Por el motivo que sea, no han podido encontrar trabajo, y trabajar fuera del sistema les da la posibilidad de trabajar y ganar con normalidad.

En Reino Unido la situación es distinta. Hay dinero negro, como en todas partes, claro que vas a pagar a la chica que te cuida los niños durante dos horas en efectivo, y cosas semejantes. Sin embargo, tenemos un dicho en mi país:  “hay dos cosas seguras en la vida: la muerte, y los impuestos”.

(GTRES)